Syrpa - 01.10.1915, Blaðsíða 118

180
SYRPA III. HEFTI 1915
ast í gegn um mentun og í góða stöSu meS dugnaSi og sjálísafneit-
un. Eg ber sérstaka virSingu fyrir þeim mönnum".
Hún vissi hvernig hún átti aS haga orSum sínum þessi gamla
kona!
,,Þarna er fullur skápur af góSum fötum eftir seinasta mann-
inn minn sál. ViS skulum skoða þau þegar þér eruS búinn aS
borSa. Þar eru bæSi frakkar og yfirhafnir til vetrarins. ÞaS
ætti aS vera hér um bíl mátulegt handa ySur, því þér eruS á vöxt
viS manninn minn sál. Svo skulum viS líta á gestaherbergiS.
Eg voria aS þér geriS ySur gott af því aS gista hér í nótt, því þaS
er orðiS niSdimt úti og býsna langt heim til frú Dýrhús“.
Þegar síra Söfren var í gestaherberginu tveimur klukkustund-
um síSar með þessi ljómandi kóngaljós fyrir framan sig, var hann
frá sér numinn yfir öllu því, sem fyrir hann hafSi komiS um dag-
inn. Hann hafSi veriS kjörinn til prests — lcjörinn í þá stöSu
sem hafSi veriS lífstakmark hans, sem hann hafSi lagt svo óendan-
lega mikiS á sig til aS ná. Hann hafSi skoSaS alt í klæSaskáp
prestsins og hann sundlaSi þegar hann hugsaSi um alla þá dýrð,
sem hann hafSi séS. Þar voru bæSi utanyfirföt og nærföt nóg til
margra ára. Og nú var hann háttaðurofan í rúm—þvílíkt líka rúm.
Aldrei hafSi hann dreymt um slíkt. Hann sökk á kaf í dúnsæng
urnar og eina þeirra hafSi hann ofan á sér. Hann trúSi þ' í tæp-
ast aS þetta væri hann sjálfur. Hann sem hafSi liaft svo léleg
rúmföt þegar hann var á háskólanum í Kaupmannahöfn aS hann
varS að snúa sér öórulivoru í rúminu til þess að hlýja sér á víxl á
aSra hliSina í einu, því fötin voru svo mjó aó þau náSu ekki
yfir hann allan. í svona rúmi eins og þessu var hægt aS gera þaS
meS góSu geSi aS lesa bænir sínar. Söfren lá á bakinu og spenti
greipar yfir brjóstiS. Hann skoSaSi í huga sér alt sitt liSna líf.
Hann sá sjálfan sig sem smaladreng þar sem hann hljóp berfættur
og illa til fara um skóga og flóa í kuldum og illviSrum. Hann sá
sjálfan sig á fermingardaginn þegar hann var hafinn til skýjanna
fyrir kunnáttu og skynsamleg svör. Hann mundi hversu hann
var þá upp með sér og hversu mikla eftirtekt hann vakti, þegar
biskupinn gat ekki rekiS hann í vörSurnar. Fyrir frammistöSu
hans þann dag var þaS, aS honum var hjálpaS til þess aS komast í
skóla. Hann sá sjálfan sig á námsárunum í Kaupmannahöfn og
allar þær hörmungar fátæktarinnar og erviðleikanna, sem hann
varð aS þola þar; hvernig hann varS aS vinna og þræla ög svelta
heilu hungri á sama tíma sem hann var aS lesa undir guSfræSis-