Syrpa - 01.04.1919, Blaðsíða 8

4
S Y R P A
var hiS bezta, blæjalogn og hiti
og kveldsólin stafaði fjörðinn og
víkina og sló purpura mistri á fjöll-
in í kring.
Fyrst 'höfcSu þau talað um dag-
inn og veginn; svo hafði talið bor-
ist að náttúrufegurðinni og vorlíf-
inu þar í Víkinni, en seinast höfðu
þau farið að tala um framtíðina.
Hún hafði haldið því fram, að
hún mundi hvergi kunna við sig
nema í Víkinni, enda hefði hún
verið þar uppalin. Hann hafði
spurt hana hvort hún myndi ekki
kunna við sig í sveit, ef hún giftist
manni, sem væri úr sveit og vildi
búa þar. Nei, það hélt hún að sér
væri ómögulegt; að vera kona í
sveit væri ekki eftirsóknarvert.
Þær mættu einlægt vera að snúast
á milli búrs og eldhúss, og gætu
aldrei verið almennilega búnar,
því þær þyrftu að ganga í öllu.
Þá væri ólíkur munur að vera gift-
ur í kaupstað og búa í fallegu húsi
og eiga einhvern duglegan for-
mann, sem ætti bátinn sjálfur, og
hún talaði ekki um að eiga kaup-
mann. Það væri þó munur á lífi
kaupmannskonu eða jafnvel þótt
það væri ekki nema kona efnaðs
útgerðarmanns og á lífi bónda-
konunnar í sveit.
H ún hafði talað sig heita um
þetta efni og þegar hann hafði
reynt að sýna henni fram á að líf
efnaðra bændakona þyrfti ekki að
vera neitt ófrjálsara eða erfiðara
en giftra kvenna í kaupstöðum, þá
hafði hún að eins orðið enn æst-
ari. En aldrei háfði hann séð
hana fallegri en í þetta sinn. Hún
var orðin kafrjóð af göngunni og
samræðunum, og hvað augnaráð-
ið hafði verið laðandi og jafnvel
eggjandi, þegar hún hafði litið til
hans er hún tók sér málhvíld-
ir. Hárið var farið að ýfast að
framan og glóbjartir lokkarnir
höfðu hrunið niður með rjóðum
vöngunum og barmurinn lyfst upp
af mæði og ákafa.
Þann dag hafði honum orðið
það fullljóst, að hann elskaði hana
og mundi aldrei verða ánægður
með lí-fið eða geta unnað annari
stúlku. Áður höfðu tilfinningar
hans og hugsanir verið stundum á
reyki og hvarflandi og hann hafði
ekki getað gjört sér skýra grein
fyrir tilfinningum sínum. Hann
hafði stundum haldið, að þessar
tilfinningar sínar væru að eins al-
menn vinátta, sem svo oft á sér
stað milli karla og kvenna, þegar
þau finna ánægju og hlýleika við
að umgangast hvað annað. En
nú fann hann, að hann elskaði
hana með þeirri brennadi ást, sem
ekki þekkir eða lætur sér nægja
með annað en að fá að njóta sam-
vista þeirrar stúl'ku, sem maður
elskar, að vinna fyrir hana, upp-
fylla allar hennar óskir og verða
við hverri bæn hennar—að fórna
rér algjörlega fyrir hana til þess að
gjöra hana sæla og um leið sjálfan
sig.
Svo höfðu þau fylgst að heim
að húsi föður hennar og þar hafði
hún boðið honum höndina til
kveðju. Elandabandið var langt
og fast og honum fanst sálir þeirra
mætast og sameinast í því hand-
taki.