Syrpa - 01.04.1919, Blaðsíða 10

6
S Y R P A
fara og lotnum í herSum, sem stóS
rétt viS hlicSina á honum. Hann
þekti hann vel. Hann hét Björn
og átti heima í kofa rétt fyrir ofan
kaupstaSinn. Þórólfur hafSi oft
gefiS honum fisk eSa ýsu í soSiS,
þegar hann hafSi fariS á sjó, því
Björn í kofanum, eins og hann var
kallaSur eSa oftast nær samt
Bj össi í Kofanum, var eignalaus
og heilsulítill og hafSi fyrir veikri
konu aS sjá og tveimur hörnum,
og höfSu því margir fyrir reglu aS
víkja honum einhverju fiskiaeti í
soSiS, þegar á sjó.var fariS.
Björn stóS nú þarna viS hliS
hans klæSlítill og skjálfandi í
morgunkuldanum.
ÞaS var eins og Þórólfur áttaSi
sig ekki á því sem í kring u>m hann
var; en þegar Björn endurtók
spurninguna í þriSja sinn, skildi
Þórólfur fyrst hvaS hann átti viS.
‘‘F.g veit ekki,” ansa'oi Þórólf-
ur og strauk hendinni yfir augun,
eins og hann vildi hrekja einhverja
sýn frá sér. OrSin komu á slitr-
ingi.
“Þú værir víst ekki fáanlegur til
aS fara 'fyrir mig vestur í Króks-
fjörS eftir barnaveikismeSali til
læiknisins þar? Yngra barniS mitt
liggur veikt, en yfirsetukonan hef-
ir engin meSul, en getur sprautaS
þeim inn ef hún fengi þau, því
hún hefir áhöld til þess og héfir oft
gjört þaS. Eg er búinn aS biSja
eina fjóra formenn aS fara fyrir
mig, en þeir óttast veSrabreytingu
í dag og einn þeirra sagSi mér aS
reyna viS þig, því þú ættir lang-
bezta bátinn. Eg þori ék'ki aS
draga þaS til morguns aS senda,
því þá verSur þaS líklega orSiS of
seint, og ékki heldur gott aS vita,
hvernig veSriS verSur þá. Eg
held aS blessaSur litli drengurinn
minn deyi — blessaSur auming-
inn, en þó er hann svo efnilegur,
litli stúfurinn.”
ÞaS rann út í fyrir Birni og hann
þagnaSi. Hann sneri sér undan
og þurkaSi um leiS meS vetlings-
ræflinum tár, sem runnu ofan fölv-
ar og magrar kinnarnar.
MeSan Björn talaSi, hafSi Þór-
ólfur staSiS álútur og horft niSur
fyrir sig og veriS hugsi; þó hafSi
hann heyrt hvaS Björn sagSi. En
nú rétti hann úr sér og leit upp
Dagur var runninn í austri og sló
gráleitri fölskímu vestur um him-
ininn
Þórólfur gat ekki gjört sér grein
fyrir tilfinningum sínum. Allar
hugsanir hans voru í einhverri ó-
stj órnlegri æsingu. Hann fann
bara, aS hann þurfti aS hafast eitt-
hvaS aS, hamast í einhverju.
HvaS þaS var, var honum sama.
Bara eitthvaS sem hann gæti sökt
sér niSur í. Hann varS aS gjöra
eitthvaS til þess S séfa þessa hug-
aræsingu, sem honum fanst ætla
aS gjöra sig ruglaSan.
“Eg fer,” og undarlegum svip-
brigSum brá fyrir á andlitinu.
“GuS blessi þig,” mælti Björn
lágt og ætlaSi aS taka í hendina á
honum til aS þakka honum fyrir,
en Þórólfur tók ekki eftir því,
hann var 'kominn á staS ofan aS
bátnum, þar sem tveir hásetar
hans stóSu og biSu eftir honum.