Syrpa - 01.04.1919, Blaðsíða 11

S Y R P A
4
Hálítíma seinna klauf “Vonin '
öldurnar út víkina, og var hann þá
farinn aS hvessa af norÖaustri.
III.
Milli DjúpafjarSar og Króks-
fjarSar gengur Hamarsfjall norS-
ur í sjó. FjalliÖ er hátt og hrika-
legt og gengur víSast hvar þver-
hnípt í sjó fram. Nyrzti oddinn
heitir Múlinn, og rís hann snar-
brattur upp úr sjónum. En nokk-
uS framan viS hann er skerjaklasi
og nær hann all-langt í norÖur.
Milli Múlans og skerjanna er mjótt
sund, sem er vel fært fyrir báta,
þegar ekki er því verra í sjóinn;
en þó fara þaS ekki nema kunnug-
ir, því þaS er mjög vandrataS. En
þegar vont er í sjó, er ekki gjör-
legt aS leggja í sundiS, og verSa
bátar þá aS fara út fyrir skerin, og
er þá áríSandi aS fara nógu djúpt
til þess aS lenda ekki á yztu skerj-
unum og hefir mörgum bátnum og
skipinu orSiS þaS aS fjörlesti aS
þau háfa ekki fariS nógu djúpt
fyrir skerin og lent svo á þeim yztu
og farist þar. Sér í lagi er þessi
leiS hættuleg í myrkri og hefir
jafnvel þaulæfSum og kunnugum
sjómönnum hlekst á á þessari leiS.
Þegar Vonin var komin út á
móts viS Múlann, var sjór orSinn
mjög úfinn. Öldurnar risu upp
breiSar og háar og féllu svo hvít-
fyssandi niSur aftur til þess aS rísa
upp aftur og falla. Nú sást þaS
skýrast, hvílíkt afbragSs sjófar
Vonin var. Enn mátti heita, aS
hún verSist ágjöfum fyrir þaS
mesta. AS eins einstöku sinnum
skullu máttlítil öldubrot yfir fram-
stafninn. SíSan Vonin lagöi á
staS hafSi Þórólfur setiS þegjandi.
viS stýriS, og þegar hásetarnir
höfSu beint einhverjum spurning-
um aS honum, hafSi hann aS eins
svaraS einsatkvæSisorSum. Há-
setarnir skildu ekki neitt í þess-
um skapbrigSum hans því vana-
lega var hann skemtinn og ræS-
inn í sjó'ferÖum. En nú var hann
svo svipþungur og orSfár, aS þeir
höfSu aldrei séS hann eins áSur.
“Álítur þú ekki fært aS fara
sundiS, Einar, eins og þaS er
núna V
ÞaS var Þórólfur, sem spurSi
og beindi spurningunni aS göml-
um manni, sem sat rétt hjá honum.
Einar var uppalinn í Víkinni og
hafSi stundaS sjó síÖan hann var
lítill drengur og var álitinn mjög
gætinn og athugull sjómaSur.
Einar svaraÖi ekki undir eins, en
setti hönd fyrir auga og virti sund-
iS fyrir sér.
"Jú, þaS held eg. Eg hefi fariS
þaS í svona hvössu og þaS á minni
bát en Voninni; eg held aS okkur
takist aS þræSa gegn um þaS.”
“Jæja, þá förum viS þaS. En
eg ætla aS biSja þig aS taka viÖ
stýrinu. Þú ert miklu kunnugri
sundinu en eg.”
Einar gjörSi þaS.
IV.
Skömmu eftir hádegi lenti Von-
in fyrir neSan kaupstaSinn í
KróksfirSi.
Þórólfur gekk upp aS húsi lækn-
isins. “Er læknirinn heima?”