Syrpa - 01.04.1919, Blaðsíða 14

10
S Y R p A
ast í þessu veðri norSur fyrir sker-
in? Ðf það taekist, þá treysti
hann sér aS komast inn til Sand-
víkur 'þótt dimt væri.
“HvaS segiS þiSV’ spurSi Þór-
ólfur og sneri sér aS hásetum
sínum.
Þeir litu hver á annan og svör-
uSu ekki.
Þórólfur endurtók spurninguna.
“Eg veit ekki. VeSriS er hiS
versta, og svo er myrkriS. ÞaS
er efamál, aS okkur takist aS kom-
ast þaS. En annars læt eg þig
ráSa því algjörlega fyrir mitt leyti.
Eg mælist ekki undan aS fara
heim.”
ÞaS var Einar gaimli, sem talaSi
og brá fyrir sor^kendum hreim í
í röddinni, um leiS og hann
sagSi seinustu orSin.
‘Eg gjöri þaS ékki aS gamni
mínu aS leggja út í þessa tvísýnu.
ÞiS vitiS hvaS þaS kostar, ef viS
förum ekki. Eg mun því reyna
aS ná heim, ef þiS eruS ráSnir í
aS leggja út í hættuna.”
Þórólfi var þungt um mál. ÞaS
var eins og einhver viSkvæmnis
og þunglyndis tilfinning héfSi
gripiS hann, þegar honum flaug
barniS til hugar og foreldrar þess.
Mennirnir kváSust vera alráSn-
ir aS fara.
SíSan var lagt á staS.
V.
Út fjörSinn gekk freSin mjög
seint. Báturinn þurfti aS sækja
beint í veSriS. Birtan þvarr óS-
um. SkammdegismyrkriS seig
hægt og drungalega yfir hauSur
og haf og fjallasýn var horfin.
Bkkert sást nema hvítfextar öld
urnar, sem hömuSust áfram og
skullu á bátnum, og í einstöku
staS tindruSu nokkrar stjörnur í
skýjarofi í norSri.
Þórólfur sat viS stýriS, en Ein-
ar gætti vélarinnar. Hinir háset-
arnir sátu fram á.
Þórólfur hafSi varla talaS orS
síSan þeir lögSu a'f staS. ÞaS
hvíldi einhver deyfS yfir hugsun-
um hans og tilfinningum. Von-
leysismyrkriS grúfSi sig yfir sál
hans og greip hana heljartökum
kulda og gremju. En svo kom
spurningin fram í huga hans:
skyldi hann ha'fa þaS af, aS kom-
ast heim úr þessari ferS? En gerSi
þaS þá nokkuS til, þótt hann fær-
ist? Honum fanst hann rólega
geta tekiS á móti dauSanum. En
svo flugu honum mennirnir í hug
og barniS dauSvona. Nei, hann
mátti ékki farast í þessari ferS.
ÞaS var svo mikil ábyrgS, sem á
honum hvíldi. Hann varS aS
leggja fram alla sína krafta til þess
aS koma þessari férS sinni fram.
En var ncíkkur von aS þaS tækist?
Hann reyndi aS skygnast í kring
um sig og vita hvort hann gæti
ekki áttaS sig hvar þeir væru. En
þaS var ekkert aS sjá nema öld-
urnar, sem þutu áfram í kring um
bátinn og leituSust viS aS færa
hann í kaf. Jú, þarna heyrSi hann
brimbljóS; þaS barst til hans gegn
um myrkriS eins og nokkurs kon-
ar viSvörun. ÞaS var brimhljóS
frá skerjunum.
ÞaS heyrSist svo greinilega, aS