Syrpa - 01.04.1919, Blaðsíða 17

S Y R P A
13
aS vera lagður á staS meS þrjá hesta-vagna frá Fort Qu’Appelle,
og verS aS vera kominn til Batoche fjórtán dögum síSar; en sú
vegalengd er um tvö hundruS og fjörutíu mílur. — Ertu ekki
alveg hissa?"
“Nei, eg er ek'kert hissa á því,” sagSi eg; “eSa er þaS ekki
stjórnin, sem hefir beSiS þig aS takast þessa ferS á hendur?”
“Sonur minn góSur,” sagSi O’Brian og stakk tóbakinu, sem
afgangs var, í vasa sinn, “spakir menn hafa staShæft þaS, aS
mælskan sé silfur, en þögnin gull. Eg skal því láta þaS ósagt,
fyrir hvern þaS er, aS eg legg á staS í þenna leiSangur. — En
viltu fara meS mér?”
“Já, ef eg fæ mig lausan, þar sem eg er nú aS vinna,”
sagSi eg.
“Eg talaSi viS gamla Ross húsbónda þinn á leiSinni hing-
aS,” sagSi O’Brian; “og hann sagSi aS þú mættir fara alla leiS
til íslando fyrir sér. Og þótti mér þaS fallega sagt af honum,
sem er maSur skapmikill og stórorSur. Hann sagSi líka, eins
og satt er, aS meira en nóg væri hér af Islendingum, þó þaS
fækkaSi um einn. Og hann fullvissaSi mig um þaS, manntetriS,
aS borgin Winnipeg mundi ekki klæSast sorgarbúningi, þó þú
kæmir aldrei aftur.”
“Nú ertu aS skrökva á hann herra Ross,” sagSi eg.
“Sé svo,” sagSi O’Brian og klóraSi sér undir hökunni meS
þumalfingri vinstri handar, “sé svo, aS eg hafi skrökvaS á þann
heiSurs-karl, þá hefi eg þó sagt satt um alþýSu manna hér í bæ.
Því aS fólk hér er ekki gjarnt til aS klæSast sekk og setjast í
ösku, þó íslenzkur vikadrengur sé í burtu úr bænum einn mánuS
eSa tvo. — En sleppum svona alvarlegu málefni, og snúum okk-
ur heldur aS hinu, sem viS vorum aS tala um: Ertu fús til aS
fara, og geturSu veriS til annaS kvöld?”
“Já, eg er fús til aS fara, og get veriS ferSbúinn, hve nær
sem þú vilt,” sagSi eg.
“ÞaS kætir mig, sonur minn; og sýnir þú jafnan, aS eitt-
hvaS ofurlítiS er af Iranum í þér,” sagSi O’Brian og gleSin ljóm-
aSi úr augum hans, eins og hann hefSi orSiS fyrir stóru happi.
“En nú er eitt eftir enn: Eg þarf annan mann til. ViS þurfum
aS vera þrír saman, því eg fer meS sex hesta og þrjá vagna.
Og mér datt í hug, hvort eg mundi ekki geta fengiS í liS méS
mér þenna þarna íslenzka uppgjafa-kóng, sem kom frá Batoche
í vor. Hann ætti aS vera nokkuS kunnugur leiSinni, og þar aS
auki mundi hann þekkja konuna, sem leysti hann úr varS'hald-