Syrpa - 01.04.1919, Blaðsíða 34

30
S Y R P A
lágu. Stundum voru tvö til 'þrjú
þúsund saman í einni hjöríS. Þeir
urcSu hræddir strax og þeir sáu
okkur og lögtSu á flótta þegar viS
áttum eftir svo sem mílu vegar til
þeirra.
Allir voru ákafir aíS elta þá, en
það var fast ákveíSin regla, acS
enginn mætti hleypa á eftir þeim
fyr en foringinn gaf merki, og hver
sem ó'hlýíSnaðist því, varS fyrir
þungum sektum.
Þegar eftirförinni var lokicS,
komu kerrurnar, og þá var byrjacS
acS flá dýrin, sem höfðu veriS
drepin. KjötiS var skorið í þunn-
ar sneiSar og þurkað viS sólarhit-
ann á tágum. SneiSunum var síS-
an vafiS saman í bögla og sinurn
bundiS utan um. Þetta þurkaSa
kjöt gat haldiist óskemt í tvö til
þrjú ár, ef svo lengi þurfti aS
geyma þaS. ÞaS mátti koma
kjöti af tíu vísundum í eina RauS-
árkerru, þegar búiS var aS þurka
þaS. Þegar heim var komiS á
sumrin, skóf kverifólkiS háriS af
húSunum og síSan voru þær seld-
ar fyrir 5 shillings ($1.25) hver;
en á haustin og veturna, þegar hár-
iS var Iangt, fengust $2.50 fyrir
feldinn. Eg vildi aS eg ætti fá-
ein a'f þessum skinnum núna. Eg
man eftir því, ’aS einu sinni þurfti
fjörutíu kerrur til aS flytja kjötiS
og húSirnar úr einni 'ferS.
Eitt ár gengu sléttueldar og alt
gras brann a'f sléttunum. ViS urS-
um aS leita aS grasi fyrir hesta
okkar og nautgripi og leituSum
þangaS sem hálendara var. Þá
fundum viS fleiri hundruS vísunda
í dálitlu dalverpi og drápum
marga. Eg man líka eftir því, aS
vísundahjörS flúSi undan sléttu-
eldi inn í dálítinn dal skamt frá
Devil’s Lake. Þeir urSu aS fara í
gegn um þröngt skarS og troSn-
ingurinn varS svo mikill, aS þeir
festu sig í skarSinu. Mörg hundr-
uS voru drepin þar. Á vetuma elt-
um viS þá á snjóskóm, og öft skall
á okkur blindhríS.”
ÞaS kom fyrir stundum, eftir
því sem Vermette sagSi, aS Indí-
ánar ónáSuSu veiSimennina, þeg-
ar þeir vildu ekki aS þeir veiddu á
sínum stöSvum, og þurfti þá aS
hafa sextán menn á verSi viS viS-
legustaSinn hverja nótt. ÞaS kom
fyrir, aS menn voru drepnir í viS-
ureign viS Indíánana. BygSar-
menn höifSu ofurlitla akurbletti,
sem þeir sáSu í byggi eSa hveiti á
vorin, og var þaS skoriS upp þeg-
ar heim var komiS úr veiSiferSinni
á sumrin. ÞaS var aS eins til
heima notkunar, og fengu menn
korniS malaS í vindmylnu í St.
Bonfface hjá manni, sem Moriott
hét. Vermette fór í síSustu veiSi-
för sína áriS 1867. Efitr þaS
flutti hann vörur fyrir Hudsonsflóa
félagiS eins og faSir hans hafSi
gert um mörg ár á undan honum.
—Þýtt.