Syrpa - 01.04.1919, Blaðsíða 36

32
S Y R P A
stofuna og vísaði mér til sætis, og
baS mig að bíSa á meðan hann
léti konu sína vita aS eg væri
kominn.
Eg leit í kring um mig í stof-
unni, og undraSist yfir allri þeirri
dýrð, sem þar var inni. En það
var eitt, sem strax yakti eftirtekt
mína, og þaS var, aS innan um
alla þessa kostbæru legubekki og
aSra dýra húsmuni, var gamall,
ófágaSur, skakkur og sprunginn
ruggustóll. Eg hafSi aS vísu séS
stólinn í herbergi vinar míns, þar
sem hann hélt til áSur en hann
giftist, en mér hafSi aldrei dottiS
í hug aS spyrja neitt um hann.
En nú, þegar eg sá hann innan
uin alt þetta skraut, þá datt mér
strax í hug aS einhver sterk og
dularfull ástæða væri fyrir því,
aS hann væri þarna kominn,
Rétt þegar eg var í þessum
hugleiSingum. komu ungu hjónin
inn. Þau voru brosandi og sá
eg strax aS þaS var ekkert sem
skygSi á hamingjusól þeirra. Þau
treystu hvort öSru og horfSu meS
von og gieSi á framtíSar braut-
ina. Þau sáu strax forvitnissvip-
inn á andliti mínu, og hugsaSi eg
mér því aS nota tækifæriS, og
benti á stólinn og spurSi vin
minn, hvers vegna þessi uppgjafa
gripur væri meðal allra þessara
dýru húsmuna, Vinur minn
horfSi á stólinn, leit svo til konu
sinnar og síSan á mig, Eg sá
svipbreyting á andliti hans og
vissi eg strax, aS eg hafSi snert
viSkvæman streng í hjarta hans-
,,Til þess aS svara spurningu
þinni", sagði hann, „verS eg aS
segja þér dálitla sögu, og svo aS
eg geti betur sagt hana, ætla eg aS
slökkva Ijósin og kveikja upp
í eldstæ8inu“, Þegar búiS var
aS kveikja eldinn, þá settumst
við öll þrjú umhverfis hann, og
horfSum stundarkorn þegjandi á
eldglampana kasta leiftrandi
öirtu um stofuna. ÞaS var eitt-
hvaS svo rólegt og friSandi að
sitja þarna viS eldinn, og horfa á
eldtungurnar sleikja utan þurra
viSinn og kasta bjarma um stofu-
veggina, sem breyttust í ýmiskon-
ar myndir í hálfrökkrinu. Vin-
ur minn rauf þögnina meS því aS
taka til máls á þessa leið : „Fyrir
átta árum síSan var ungur maS-
ur, á aS giska nítján ára gamall,
á leiS eftir einni af fjölfarnari
götum þessarar borgar. Hann
var illa til fara, fötin víSa gatslit-
in og óhrein. Hann var illa til
reika aS öllu leyti, og var auSséS
aS hann var talsvert drukkinn.
Hann gekk niSurlútur, eins og
hann fyrirvirSi sig aS líta á nokk-
urn mann. Alt látbragS hans'
bar vott um vonleysi og einstæS-
ingsskap. ÞaS var eins og fram-
tíSar vonirnar væru allar horfn-
ar og líflS virtist myrkt og tóm-
legt. Hann ráfaSi fram hjá þar
sem veriS var að selja gamla og
brúkaSa húsmuni, og var fjöldi
fólks þar viSstatt aS bjóSa í hina
ýmsu muni. Hinum unga manni