Syrpa - 01.04.1919, Blaðsíða 65

S Y R P A
61
lírlegt aS vera í sambandi viS
þaó, þótt aS það virSist undar-
legt. Og jafnvel þótt tveir séu
saman, lieyra ekki báSir það
sama. Sumt fólk er einkenni-
lega heyrnarlaust á viss hljóS, t.
d. tístiS í leSurblökum og skor-
kvikindum ; og þaS kemur fyrir
aS há og hvell hljóS,, svo sem
eins og hljóSiS í þokulúSri, ber-
ast ekki jafnt í allar áttir, þau
rekast á þagnarveggi, sem svo
mætti nefna, á einum sta'S, þótt
þau berist margar mílur í aSrar
áttir.
En nú sltal nefna nokkur dæmi
þess, hvaS langt lágt hljóS getur
borist.
í sankti Albans dómkirkjunni
í Englandi, er sagt að tifiS í xíri
heyrist enda á mi!li, og er kirkj-
an þó mjög löng. Enskur mað-
ur, doktor Hutton aS nafni,
heyrSi mann lesa í hundraS og
fjörutíu feta fjarlægS á Temps-
ánni. Lautinant Foster gat tal-
að viS mann, sem var hálfa aSra
enska mílu frá honum á einum
staS, sem hann kom á, í NorSur-
íshafs leiSangri. Og þaS er sagt,
aS viS Gibraltar hafi mannsrödd
heyrst í tíu enskra mílna fjar-
lægS.
Margir hafa heyrt getiS um
hvíslsvalirnar svo nefndu í Páls-
kirkjunni í Lundúuum og í þing-
húsinu í Wasliington. Þar lieyr-
ist hvísliS greinilega á milli
tveggja bletta, sem eru hvor á
móti öSrum á svölunum, en þótt
maSur sé mitt á milli þeirra,
heyrist þaS ekki Sir Charles
’Wheatstone gjörSi merkilega
uppgötvun um hljóSiS í stórhýsi
einu, sem stóS í Regent Park í
Lundúnum, en sem nú er búiS
aS rífa niSur. Þegar hann stóS
viS efri veggjarbrúnina í salnum,
sem var hringmyndaSur og
hundraS og þrjátíu fet í þvermál,
þá bergmáluSu orSin, sem hann
talaði, ótal sinnum; ef kallaS var
hátt þaSan, var bergmáliS líkast
hlátri, og þegar pappír var rifinn
í sundur, var bergmáliS eins og
þe^ar liaglkorn falia á þak.
f dómkirkjunni í Girgenti á
Sikiley, heyrast hvísl stafna á
milli, ef sá sem hvíslar stendur á
miSjunni á bogamynduSu útskoti,
sem er í öðrum endanum. Sú
saga er sögS, aS einu sinni hafi
fólk gert syndajátningar sínar
einmitt á þessum bletti, og heyrS-
ist þá alt, sem þar var hvíslaS, á
öðrum staS frammi í kirkjunni,
rétt viS dyrnar. Á þenna hátt
varS syndajátning manus nokk-
urs h! jóðbær, og varS þaS til þess
aS þessu var breytt.
VíSa í löndum finnast brunn-
ar, f jöll og hellrar, þar sem hljóS-
iS berst með mjög undarlegum
hætti. Vel getur veriS aS slíka
staSi sé víSar að finnk en menn
vita um, en aS þessai-a einkenna
verSi ekki vart nema í kyrS næt-
urinnar.
Humboldt getur um fjall í
Orinoco, þar sem hann segir aS
ferSamenn heyri stundum um
sólaruppkomu undirgang mikinn,
eins og leikiS væri á organ niSri
í jörSunni. TrúboSar kalla þaS
hljóSaklettinn. FylgdarmaSur
hans, sem var ungur Indíáni,
eignaSi þaS töfrum. HljóSiS
heyrist ekki nema aS eyraS sé
lagt við klettinn. Humboldt hélt
aS liljóSiS stafaSi af því, aS í
klcttinum væri margar djúparog
þröngar sprungur, og aS lofthit-
inn í þeim væri ekki sá sami og
ofanjarðar. Þegar loftiS hitnaSi