Syrpa - 01.04.1919, Blaðsíða 67

S Y R P A
liöggin aS vera viövörun til stúlk-
unnar, sem var iifandi, um að
hún mundi bráðum deyja.
Lögregluþjónar, múrarar, dóm-
arar og yfirmenn herdeildarinn-
ar, er höfðu aáseiur sitt í Leith,
kunningjar Molesworths kafteins,
reyndu að hjálpa lionum með að
komast eftir hver það væri, sem
væri valdur að hávaðanum, og
fæla hann í burt. En alt kom
það fyrir ekkert. Stundum var
sagt að einhver, sem ekki ætti
heima í húsinu, gerði þetta af
hrekkjum, og þá var vörður sett-
ur um húsið. Svo féll grunur á
•stúlkuna veiku, og hún var látin
í poka og bundið fyrir opið, en
ekkert breyttist við það.
Loks flutti kafteinninn í burtu
og dóttir hans dó. Eftir það
heyrðust þessi hljóð'aldrei. En
þegar hér var komið, var búið
að höfða mál út af þessu, og vakti
það meiri athygli í Skotlandi, en
nokkurt annað mál, fyr eða síðar.
Hver var rétta útskýringin á
þessum undarlegu atburðum ?
Þá er einkennileg en sönn saga
sögð af manni, sem_ Tliomas
Westwood heitir. Honum liafói
verið boðið ásamt nokkium vin-
um íil miðdagsverðar í gamalt
hús í Enfield Chase,, og þegar
hann kom í heimboðið, var hon-
um vísað í herbergi vippi á lofti,
þar sem hann átti að hafa fata-
skifti.
,,Vinur minn var ekki fyr far-
inn ofan“, segir Westwood, en
eg lieyrði eitthvert undarlegt
hljóð í lierberginu — það var al-
veg eins og einhver styndi lágt
af liræðslu. Hljóðið var fast hjá
mér. Fyrst gaf eg því lítinn
gaum, og hélt að það væri vind-
ur í reykháfnum eða dragsúgur
inn um hálfopnar dyrnar; en svo
tók eg eftir því, að þegar eg
færði mig til í herberginu, færðist
hljóðið með mér. Það var alt af
fast hjá mér, hvert sem eg fór.
Mér fór ekki að verða um sel, og
flýtti mér að hafa fataskifti; eg
hélt að eg losnaði við þetta und-
arlega og leiðinlega hljóð, þegar
eg kæmi oían. En sú von brást.
Hljóðið fylgdi mér niður stigann,
það var fast hjá mér, hvar sem
eg var í húsinu, alt af þetta sama
lága, tryllingskenda stynjandi
hljóð. Eg heyrði það meðan á
máltíðinni stóð, þegar hlé varð á
samtalinu; það var engu líkara
en að einliver ósýnileg vera sæti
hjá mér í stólnum. Það leit út
fyrir að enginn lieyrði það nema
eg. Mér þótti það meira en lítið
kynlegt, og eg var feginn að
þurfa ekki að sofa þar um
nóttina.
Með því að Sumir gestanna
áttu langt að fara heirn, var sam-
sætið úti nokkru fyr en vanalegt
er. Eg varð fegnari en frá verð-
ur sagt, þegar eg komst út í
hreint næturloftið og fann, að eg
var laus við þennan lamandi
förunaut, sem fylgdi mér um alt
húsið.
Næst þegar eg hitii hjónin, sem
buðu mér heim, voru þau stödd í
öðru húsi. Eg sagði þeim frá
hvers eg liefði orðið var í heim-
boðinu. Þau brostu og kváðu
það satt vera, að þetta einkenni-
lega hljóð heyrðist í húsinu, en
að þau væri oróin svo vön við
það, að þau væri alveg liætt að
gefa því nokkurn gaum. Stúnd-
um, sögðu þau, að ekkert bæri á
því vikum saman, en svo þess á
milli elti hljóðið þau á milli her-