Syrpa - 01.04.1919, Blaðsíða 71

SYRPA
67
lending-a, Samt segir hann svo
frá, aö vér getum með tilliti til veð-
urstöðunnar sama sem rakið slóð
skips Guðleifs vestur um Atlants-
hafið — eins og vér getum nú líka
rakið siglingu Bjarna Herjólfssonar
frá odda til odda á leiðinni frá aust-
urströnd Ameríku til Grænlands.
Um sannleiksgildið í þessum sigl-
ingasögum íslendinga til Ameríku,
getur nú enginn efast lengur; enna
hafa þær staðið af sér allar vefeng-
ingar,
Sennilega hafa miklu fleiri íslend-
ingar sezt að í Amaríku einhvers-
staðar, en nokkrar sögur fara af.
Eitt sinn lögðu yfir tuttugu skip
(25) út úr Breiðafirði og Borgar-
flrði, sem ætluðu til Grænlands, en
eín 14 komust þangað (Elateyjarb,
I., 43O). Hvað varð af öllum hin-
um? ,,Sum rak aftr, en sum týnd-
ust“. Vei getur verið, að það sé
afkomendur einhverra þeirra skips-
hafna, sem landi vor, dr, Vilhjálm-
ur Stefánsson, hefir nú rekist á
nyrzt í Ameríku. Hvað sem því
líður, virðist vera undarlega náið
sambaad milli sögu Indíánanna, sem
Jacobsen fann, og sögunnar um
Björn Ásbrandsson Breiðvíkinga-
kappa,
Guðm. Magnússon.
fÚr þjóðvinafél. almanakinu 1919J
T I L M I N N I S.
Ymislegt sögulegt
um hunda og ketti.
Frá því mjög snemma á tíniurn
hafa hundar verið íylginautar og,
oft og einalt verndarar mannanna.
Elztu þjóðir, sem sagan segir frá,
höfðu hunda.
Hunda er fyrst getið í biblíunni í
sögunni um þrælkun ísraelsmanna
á Egyptalaridi.
Aö öllum líkindum var helgi
hundsins meðal Egypta til forna á
góðum og gildum rökum bygð. Áin
Níl flóði yfir bakka sína einu sinni á
hverju ári og vökvaði skrælnaöann
jarðveginn. Oll velmegun landsins
hvíldi á þessu, Þessi árlegi og afar
þýðingarmikli víðburður gerðist um
sama leyti og hundstjarnan (Sirius)
sást á lofti, og gaf hún íbúunum
merki um, að nú væri kominn timi
til að fiytja kvikfénað af láglendinu
meðfram ánni. Þannig settu Egypt-
ar þetta óbrigðula merki í samband.
við trygð og árvekni hundsins.
Hindúar, líkt og Gyðingar til
forna, skoðuöu hundinn óhreint dýr.
Þeir héldu að illir andar byggju í
hundum, og áttu andarnir að vera
sálir framliðinna manna, sem þann-
ig voru dæmdar til yfirbótar fyrir
glæpi, sem þær höfðu framíð ( þessu
lífi.
Víða í sögunni er hunda getið í
sambandi við margt annað en þeirra
eiginlega húsdýra-eðli. Xenophon
segir að Spartverjar hafi notað