Ný evangelisk smárit - 01.03.1900, Blaðsíða 3

3
leiðara en lærdómurinn um Jesúm Krist, já, ég hat-
aði hann aí' öllu hjarta mínu og áleit lærdóminn um
liann örgustu villu. En ég gat ekki að því geit —
orð bumbuslagans feugu á mig; liið óhifanlega trúar-
traust hans suart lijarta mitt; ég gat ekki annað eu
borið virðingu fyrir jafn bjargfastri trú og jafn ðr-
uggri sannfæringu, enda þótt það væri Jesús frá
Nazaret, sem liann elskaði svo lieitt, þessi nmður,
sem ég hataði sem óvin minn og þjóðar minnar. £>ví
að ég er Gryðingur og af Gyðingum kominn í báðar
ættir. Eg varð við bón hins unga manns, þótt slíkt
væri alveg andstætt þvi, sem ég var vanur ; og meira
en það —: ég spurði hann, hvort liann vildi ekki að
ég léti sækja herprestinn áður en aflimunin færi fram.
Hann tók því með þökkum.
Þegar presturiuu kom, þekti hann þegar í stað
bumbuslagann, því að liann hafði verið stöðugur gest-
ur við guðræknissamkomur hans. Presturinn mælti
við hanu : „Mig tekur það sárt, að sjá þig svona út-
leikinn, kæri vinur“.
„0 — þeir munu vera til, sein líður ver en inér“,
mælti hann, „þótt líklega eigi ég skamt oftir ólifað.
Læknirinn bauðst til að svæfa mig, en ég vildi það
ekki, og hann bauð mér að dreypa á víui, en ég
báðst undan því, og get því með fuliri meðvitund
skilið við þennan heirn og með óflekkaðri samvizku
komið frain fyrir auglit frelsarans míns“.
„Það er alls ekki víst, sð þú deyir nú“, svaraði
presturiun, „en er það ekki neitt, sem þú vildir biðja
mig um, ef þú skyldir deyja ?“
„Jú“, svaraði bumbuslaginn, „undir höfðalagi mínu
munuð þér finna biblíuna mína, og í liaua er skrifað