Ný evangelisk smárit - 01.03.1900, Blaðsíða 5

5
mér í eyrum orðin: „Ó Jesús, drottinn minn og frels-
ari, vertu mér nálægur!“ A öðrum tímanum eftir mið-
nætti reis ég á fætur. Eg gekk yfir á spítalann, til
þess að líta eftir sjúklingunum; •— annars gerði ég slíkt
aldrei ótilkvaddur. En mér var forvitni á að vita, hversu
humbuslaganum hugprúða liði. A spitalanum var mór
sagt, að alls 16 væru dánir 'afþeim, er aflimaðir hefðu
verið daginn áður. Eg spurði hvort bumbuslaginn
væri þar á meðal. En því var neitað og sagt, að
hann svæfi vært og rólega.
Eg gekk að rúminu þar sem liann svaf. Bros lék
um varir honum og lieilagur friður skeiu af andliti
hans. Hjúkrunarkonan sagði mér, að herpresturinn
hefði komið til hans nokkru eftir miðaftan ásamt
tveimur ungum mönnum úr „Kristilegu félagi ungra
manna“. IÞeir hefðu fallið á kné við rúm hans og
beðist fyrir með hjartnæmum orðum. Síðan hefðu
þeir sungið hjartnæma sálminn: „Ó herra Jesús, mitt
hjálpræði’ og von“, og hefði sjúklingurinn tekið uudir
með þeim. Mér virtist þetta alt livað öðru óskiljan-
legra. Eyrst þetta, að geta tekið öllum kvölunum
með slíkri hugprýði og nokkrum stundum síðar að
geta sungið sálma. Af öllu óskiljanlegu virtist mór
kristna trúin nú óskiljanlogust, því ekki gat ég annað
en sett þetta í samband- við liana.
Eimm dögum síðar gerði bumbuslaginn mér orð að
finna sig. Þeim degi gleymi ég aldrei, því á honum
var mér í fyrsta skifti á æfi minni fluttur fagnaðar-
boðskapur Jesú Krists.
„Herra yfirlæknir", mælti sjúklingurinn, „stundin
nálgast, ég hefi séð sól rísa í hinsta sinni. Lof sé
guði, er ég viðbúinn dauða minum; en áður en óg