Ný evangelisk smárit - 01.05.1900, Blaðsíða 6

6
öllum björgunarbátunum bleypt niður; en þeir voru
ekki stærri eu það, að þeir gátu ekki tekið alla far-
þegjana. Móðirin með drengnum sinum var enn ekki
komin af skipinu, er síðasti báturinn bjó sig til að
leggja frá skipsbliðinni. Hún stóð þar með drenginn
við bönd sér og kallaði og grátbændi þá, er í bátnuin
voru um að skilja þau ekki eftir, því að þegar neyðin
sækir að, lærist mönnutn að biðja.
En lienni var svarað, að færu fLeiri í bátinn, mundi
hann óðar sökkva. Hún hélt þó áfram að biðja —■
og það reyndist hér sem oftar, að sá, sem biður, liann
fær. „Vér skulum taka einn til“, sögðu þeir, er í
bátnum voru. Hún var ekki í neinum minsta vafa
um, hvað hér væri að gera, því að hún elskaði. Hún
tók drenginn sér í fang, kysti hann innilega og rétti
hann síðan niður í bátinn. Og svo hrópaði hún á
eftir honum þessum orðum:
„Ef að þú nærð landi og hittir hann pabba þinn,
þá heilsaðu honum frá mér og segðu, að ég hafi dáið
fyrir þig“.
Yður vöknar ef til vill um augu, er þér heyrið sagt
frá þessari fórn kærleikans. Eg skil það undur vel.
En vöknar þá engum um augu, er liann minnist fórn-
ar Jesú, er hann dó fyrir þig?
Kærleiki ffelsara þins hrópar til þín i dag: „Eg dó
fyrir þig!“
Og eins og móðirin bað drenginn sinn að segja, að
liún hefði dáið fyrir hann, þannig hefir Jesús beðið
mig í dag að flytja þér þessa orðsendingu:
Hann dó fyrir þig! — Amen.