Ný evangelisk smárit - 01.05.1900, Blaðsíða 7

7
Ireistingar.
Svo erfiðar og óþjálar sem freistingarnar geta verið,
eru þær þó oft gagnlegar fyrir oss, því að þær auð-
mýkja oss, lireinsa ogstyrlcjaoss. Enginn er svo heilag-
ur, að freistingar liafi ekki orðið á vegi lians. Sum-
um liafa þær orðið til styrkingar í framföruuum á vegi
helgunarinnar, en öðrum hafa þær orðið til falls og
leitt þá inn á veg glötuuarinnar. Engin staða í lífinu
er svo heilög, enginn hlettur svo afskektur, að freist-
ing og þrengingar hafi ekki náð þangað. — — —
Margir liafa reynt að flýja uudan freistingunum, en
hafa með því skundað 1 fangið á þeim. Elóttihjálpar ,
engum til sigurs, en fyrir baráttu í auðmýkt og þol-
inmæði verðum vór máttkari en allir óviuir vorir. —
Sá, sem að eins liið ytra leitast við að forðast freist-
ingarnar, í stað þess að rífa upp rætur þeirra, kemst
eklcert áleiðis. Freistingarnar munu þá brátt ná í
hann aftur og láta hann kenna á afli sínu. —• — —
Undirrót allra freistinga er staðfestuleysi hjartans og
skortur á trausti til guðs. Eins og skipið stýrislausa
hrekst aftur og fram af bylgjutn sjávarins, þaunig
hrekst hinn staðfostulausi og hviklyndi maður fram
og aftur af margs konar freistingum. Járn reynist í
eldi, róttlátur maður í freistingum. Oftlega vitum vér
sjálfir hvorki hvað vér erum né hvers vér megnurn;
en freistingarnar fræða oss um það.
Arveknin er sérstaklega nauðsynleg þegar freisting-
arnar taka fyrst að gera vart við sig, því að hægast
er að vinna sigur á freistaranum með því að hleypa
honum ekki inn fyrir dyr hjartans, heldur taka á móti