Ný evangelisk smárit - 01.07.1900, Blaðsíða 1
Ný evaiigrelisk smárit. IV.
Iristinn — á laun!
Eftir
J. Jansen.
SÚ N hafði heyrt af Jesú, kom í mannþrönginni að
baki honum og snart ldœði hans; því að hún
sagði: Geti ég að eins snert klœði hans, þá mun mér
hatna (Mark. 5, 27-—28).
Það var enginn, sem vissi það, að blóðsjúka konan
var ein úr hóp lærisveina Jesú. Hún var kristin á
laun. Hvað er það, að „vera kristinn á laun“, og
hverjir eru það? Hver veit nema maðurinn við lilið-
ina á þér só það, þótt þér detti það sízt í liug.
Jesús var á leiðinui til Jaírusar, samkundustjórans,
og fjöldi fólks fylgdi að vanda á eftir honum. Þá
sneri frelsarinn sér alt í einu við og spurði: Hver
snart mig? Lærisveinarnir vissu það ekki og skildu
liann ekki, og Pétur mælti: „Mannfjöldinn þrengir að
þér á ailar hliðar og þó spyrðu: Hver snart mig?“ En
Jesús endurtók að eins spurningu sína. Þá gaf kon-
au sig fram, og nú fengu allir að vita, að hún hafði
gert það.
Hún var „af heldra fólki“ og hafði verið vel efnuð.
Og það er oft einna erfiðast fyrir þess konar fólk, að
játa trú sína á Jesúm. En liún hafði engan veginn
ætlað sér að játa hana þarna. Miklu fremur var það
ásetningur hennar, að vera kristin — á laun.
Það er annars mjög mikill munur á þessum leyui-