Ný evangelisk smárit - 01.07.1900, Blaðsíða 6

6
Eg skal ekki liafa á móti þessu; margur kristinn
maður lítur einmitt svona á meðbræður síua, og það
er ljótt. En samt sem áður — enda þótt svo fari,
að þú verðir einstæðiugur á meðal þeirra, þá láttu
aldrei óvini drottins ímynda sér, að þú sért einn úr
þeirra hóp. Og þótt aldrei nema allir kristnir
menn hrindi þér frá sér — þá veit óg þó af einum,
sem ekki hrindir þér frá sér, þegar hjarta þitt liefir
snúið sér til guðs. — í>ú veizt við hvern ég á. —
Lærisveinarnir ætluðu að hægja litlu börnunum burtu,
— hver veit nema þeir einnig hefðu reynt að bægja
burtu blóðsjúku konunni af því að hún kom ekki til
Jesú á réttan hátt og trú hennar ekki heldur var hin
rétta, —■ því það var hún ekki. En Jesús hratt
henni ekki frá sér. „Vertu hughraust. Trú þín —
þessi veika og smávaxna trú — hefir frelsað þig“,—
sagði hann.
Hvað er það annars, sem tálmar svo mörgum frá að
kannast berlega við sinnaskifti sín fyrir mönnunum ?
Það er feimni og hræðsla. Þú kynokar þór við aðkoma
fram með það. Þig óar við, hvað vinir þínir muni
segja, — félagarnir, sem svo oft hafa heyrt þig gera
gis að hinu heilaga, eða gera lítið úr afturhvaríi og
lifandi kristiindómi, — þig óar við hvað þeir muni
segja, er þeir heyra, að nú sé hjarta þitt hrifið af
því, sem þú fyrirleizt áður. — Eg neita því ekki, að
þetta getur verið mjög erfitt.
Einn af vinum minum, sem annars var ekki feiminn
eða hræddur, hefir sagt mér frá þessu atviki fráæsku
sinni: „Hjarta initt hafði snúið sér til guðs og ég liafði
játað það fyrir guði, en enn þá skorti mig áræði til
að játa það fyrir mönnuin. Þegar ég neytti matar,