Nýjar kvöldvökur - 01.04.1907, Síða 4

100
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
«Já, en mér þykir ilt að þurfa að segja,
að það eru þeir ekki; það er nú t. d. hann
Templemóre, herra; mér er ómögulegt að tala
um hann — hann gerir ekki annað en að
hlæja.»
»Hlæja? herra Markitall, hlær liann að
yður?«
Nei, ekki beinlínis, herra, en hann hlær að
öllu; sendi eg hann upp á beitiásinn, ferhann
það hlæjandi; kalli eg hann ofan aftur, kemur
hann hlæjandi ofan; setji eg ofan í við hann,
fer hann að hlæja að mínútu liðinni, í fám
orðum að segja, lierra hann gerir ekki annað
en að hlæja. Mér þætti miklu skifta, að þér
vilduð tala við hann, herra, og reyna hvort af-
skifti yðar af þessu— — — &
»Gætu ekki fengið hann til að gráta —
Hvað? F*að er þó betra að hlæja en gráta í
henni veröld. Grætur liann aldrei, hr. Marki-
tall?«
»Jú, herra, þegar verst gegnir. Hérna á
dögunum, þér munið það líklega, þegar þér
létuð hegna honum Wilson, sem eg hefi sett
tii að hafa gát á kistu hans og bóli, þá grét
hann alt af. F*að er svo sem Iítið betra —
það er að minsta kosti óbeinlínis uppreist í
því, sem sýnir það fyllilega* —
«Að drengurinn tók sér það nærri að skó-
sveinn hans var barinn. Eg læt aldrei Iemja
menn svo, að mig taki það ekki sárt, herra
Markitall.«
»Nú, eg ætla nú heldur ekki eð gera neina
rekistefnu út úr því að hann grét — eg get
nú látið það óátalið; en hláturinn í lionum,
herra, hann verð eg að biðja yður að taka til
meðferðar,— Nú, jjarna kemur hann þá upp-
úr lúkugatinn, herra. Mr. Templemóre, kap-
teinninn vill tala við yður.«
Reyndar langaði kapteininn ekkert til að tala
við hann, en nú varð hann að gera það af
því að varaforinginn hreint og beint neyddi
hann til þcss. Templemóre bar hendina að hatt-
inum, eins og sjálfsagt var, og stóð frammi
fyrir kapteinininum, en það er hart að þurfa
kannast við það, alt andlitið á honum var eitt
ánægjulegt, glettilegt, leikandi bros, svo að
syndirnar og sakagiftirnar voru deginum Ijósari;
kæran var á rökum bygð, jafn voðaleg sem
hún var,
«Nú, herra,« sagði Plumbton kapteinn, og
gerði axlirnar á sér enn ferhyrndari en vant
var, «eg heyri sagt þér hlægið að undirfor-
ingjanum.«
»Eg, herra?« svaraði pilturinn og brosið fór
alla leið um alt andlitið.
Já, einmitt þér, herra,« tók varaforinginn
til orða, og rétti sig nú upp svo Iangur sem
kann var, »nú eruð þér enn farinn að hlæja.»
»Eg get ekki gert að því, herra, — það
er ekki mér að kenna, og eg er viss um að
þeð er heldur ekki yður að kenna, herra,«
svaraði drengurinn með uppgerðar alvöru.
«Vitið þér þá ekki, hr. Edvarð — hrTemp-
lemóre ætlaði eg að segja — að það er óhæfa
að sýna yfirmanni sínum skort á virðingu?«
Eg hefi aðeins einu sinni hlegið að hr. Mar-
kitall svo eg geti munað — það var þegar
hann rasaði um kaðalinn.«
»Og því hlóguð þér að honum þá herra?«
»Eg fer alténd að hlæja, þegar einhver
botnveltist eða kútveltist,« svaraði pilturinn, »eg
get ekki gert að því.«
»Svo þér mynduð hlæja líklega ef þér sæ-
uð mig veltast þarna ofan í flóðgötin á hlé-
borða!«
»Æi-já» svaraði pilturinn og gat ekki stilt
sig lengur — «eg er viss um að eg myndi
ætla að springa af hlátri — mér finst bara sem
eg sjái yður, herra.»
»Já rétt er það; það gleður mig rnjög að
þér sjáið mig ekki gera það; þó er eg hrædd-
ur um að þér standið hér sannur að sök eftir
eigin játningu.»
«Já, herra, sannur að að því að hlæja, ef
það er glæpur; það stendur ekkert um það í
herreglunum,»
»Nei, víst er nú það; en það er skortur
á virðingu. þér hlægið, þegar þér farið upp á
beitiásinn?«
»En eg hlýði óðara, herra — geri eg það
ekki, herra Markitall ?«