Nýjar kvöldvökur - 01.04.1907, Qupperneq 9

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
105
má skilja þá, og þykir mikið varið í að vera
skírðir, er þeir koma út á skip. Nafni því, er
þeir fá þá, halda þeir jafnan alla æfi, og er
því enginn vandi að finna bæði Blíicher, Nelson
og Washington þar á ströndinni, sem hafa að
atvinnu að snúa saman þyria á þiljur, og önn-
ur auðvirðilegustu verk, og finst engin minkun
að, þótt þeir lieiti eftir þessum mikilmennum.
Pó má ekki ætia, að menn þessir hafi kom-
ið af eigin vild þarna út á víkingaskipið; þeir
höfðu verið í vinnu á enskum skipum, sem
ráku verzlun þar á ströndinni, en skipin höfðu
verið hertekin, og allir Evrópumenn, sem á þeim
voru, drepnir, skipin rænd og síðan brend, en
þeir verið fluttir yfir á víkingaskipið. Reim
hafði verið lofað kaupi, ef þeir gerðu skyldu sína;
en þeir gerðu sér nú litla von um efndir á því
loforði, og höfðu því í huga að strjúka, hvenær
sem færi gæfist.
Kapteinninn á skonnortunni stóð aftur á
skipinu með kíki sinn í hendi; hann bar kíkinn
við og við fyrir augað, og rendi augunum
yfir sjávarflötinn í þeirri von, að skip kynni
einhversstaðar að koma í augsýn. Yfirmenn-
'rnir og áhöfnin flatmöguðu á þilfarinu, eða
röltu fram og aftur eftir því, og var ómótt
af hita, og biðu með óþreyju hafgolunnar, til
þess að. kæla sér. Eins og þeir voru þar
skeggjaðir, berbrjóstaðir, sólbrendir og harð-
neskjulegir í andiiti, var þessi hópur all-ægiiegur
álitum, þótt kyr væri.
Nú skulum vér húsvitja í káetu skonnort-
unnar. Rar er allur útbúnaðureinfaldur. Beggja
vegna var lokhvíla, en aftur við var stórt veitinga-
borð, í fyrstu ætlað fyrir glös og postulínsílát,
en nú var það alsett alls konar gull- og silfur-
*íernm, mjög ólfkum að stærð og lögun; hafði
vikingurinn safnað þeim saman af skipum þeim,
Sem hann hafði rænt. Lamparnir voru og af
súfri gerðir, og höfðu auðsjáanlega í fyrstu ver-
‘ð ætlaðir til þess að prýða skrín einhvers kat-
ólska dýrlingsins.
I káetu þessari eru tveir menn, sem vér
skulum nú benda lesandanum á. Annar þeirra
var króvmaður, ánægjulegur mjög á svip, glað-
legur og góðlátlegur í viðmóti, Hann hafði
verið skírður «Pompejus mikli«, líklega af því
að hann var svo útlimastór. Hann var í striga-
brókum, en að öðru leyti allsnakinn og lagð-
ist þar mjúkt, slétt og gljáandijhörundið um Iimi,
sem hver líkamsfræðingur eða myndasmiður
hefði orðið að dást að. Hinn var unglings-
maður, á að giska um 18ára að aldri, greind-
arlegur og fríður sýnum, og af Evrópuættum.
En af hverju sem það hefir nú verið, var sí-
feldur rauna- og sorgar-svipur á andliti hans.
Hann var svipað klæddur og kapteinninn, en
fötin fóru betur á honum, enda var hann prýði-
lega vaxinn. Hann sat á legubekk, sem var
framan til í káetunni, með bók í hendi; leit hann
ýmist í bókina, eða hafði auga á því, er króv-
maðurinn var að koma í lag hinum dýru ker-
um á borðinu fyrir brytann.
«Massa Fransiskó, þetta er sannarlega fal-
Iegur hlutur» sagði Pompejus, og hélt upp drykk-
jarkeri úr drifnu gulli, mesta snildarsmíði; hann
var að fægja það.
«Já, það er það, Pompey,» svaraði Frans-
iskó alvarlega.
«Hvernig, Kain hafa eignast það?»
Fransiskó hristi höfuðið, en Ponipejus lagði
fingurinn á munninn, og horfði undirfurðulega
á Fransiskó.
í sömu svipan heyrðist kapteinninn koma
ofan káetu riðið. Pompejus fór að fægja bik-
arinn, og Fransiskó horfði ofan í bókina.
Enginn vissi hverjum böndum kapteinninn
var bundinn pilti þessum. En sveinninn hafði
alt af fylgt honum og búið í káetu hans; hugðu
menn því helzt að hann væri sonur hans, og
skipshöftiin nefndi hann eins oft yngri Kain
eins og skírnarnafni hans: Fransiskó. Samt
hafði það ekki getað dulist, að á síðustu tím-
um hafði oft slegið í rimmu á milli þeirra, og
kapteinninn var nijög tortrygginn við alt, sein
Fransiskó hafðist að.
«Pið getið haldið áfram að tala fyrir mér,»
sagði Kain, um leið og hann gekk inn í káet-
una, «það er víst hvort eð er enginn merkisfróð-
leikur, semþú getur fengið hjá króvmanninum.»
14