Nýjar kvöldvökur - 01.04.1907, Page 22

118
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
brjóstinu, eins og hann kendi til. Hann heyrði
glaðværð og gamanyrði alt í kringum sig, og
allir þyrptust inn í borðsalinn, hver með sína
borðmey.
Hann leit í kring um sig. Stofan var orð-
in tóm. — Nei, þarna sat ung stúlka út í
einu horninu, og leit á hann ójDolinmóðlega,
og hóstaði ofurlítið, til jjess að hann skyldi taka
eftir sér.
Hann Ieiddi hana að borðinu fyrir siða sak-
ir, og fór að matast, án þess að hann vissi
hvað á diskinum var, og svo var hann utan
við sig, að hann gleymdi skyldu sinni gagn-
vart sessunaut sínum. Sá sem næstur sat á
aðra hönd henni, helti í glasið hennar fyrir
hana, og gaf Aðólfum leið ofurlitla áminningu
í gamni; en hann heyrði það ekki.
Heller málaflutningsmaður mælti vel og
skemtilega fyrir skál beggja kandidatanna.
F*á mundi Aðólf eftir því, að hann hafði
búið sig undir að halda ofurlítinn ræðustúf, og
þakka þeim lijónum alt það, sem þau höfðu
fyrir hann gert' Hann stóð á fætur ósjálfrátt,
herti upp hugann og byrjaði, en talaði alt of
liátt. Svo lækkaði hann róminn, en þá varð
hann of lágmæltur. Loks misti hann efnisins,
og þagnaði í miðju kafi. Honum varð litið
á Maríu. Hún horfði á hann kvíðafull, en
háðbros lék um varir sessunauts hennar. F*á
rankaði hann við sér.
Hann var búinn að gleyma öllu, sem hann
hefði búið sig undir að segja, en nú streymdu
orðin af vörum hans, heit og hjartnæm, svo
að allir urðu hrifnir........og einhver spáði
því, að hann myndi verða afbragðsgóður prest-
ur. Aðólf hafði aldrei verið eins óánægður við
sjálfan sig, eins og þegar hann kom heim til
sín þetta kvöld. Honum fanst þá að alt, sem
hann hefði sagt við Maríu það kvöld, vera
tómt rugl og heimska. Honum fanst hann ekki
geta talað við hana eins og áður, en það var
ekki hægur vandi að finna ný og vel valin
umræðuefni.
Hún hafði horft á hann undrandi, og klip-
iðhann svo í handlegginn og spurt hann glettn-
islega, hvort hann væri orðinn kendur.
Hann myndi hafa farið að gráta, ef honum
hefði ekki fundist það ómannlegt. Hann lá
lengi andvaka, og var að hugsa um framtíðina.
Hann fann það, að fyrst varð hann að eyða
þessum kunningsskap, sem áður hafði verið
milli þeirra, til þess að geta náð ástum hennar.
F’að var ágætt ráð að ferðast í burtu um
stundarsakir. Franz hafði boðið honum að
fara með sér suður til Ítalíu, og nú hafði hann
ekkert að starfa, sem gæti bundið hann. Jóhann
gat vel séð fyrir sér sjálfur.
F’á var sem hvíslað væri að honum: Nú
dregur að skuldadögunum, þú mátt ekki svíkja
loforð þín,« Nú sem endrar nær kom skyld-
an, og batt hann í báða skó. Hann varð að
vera- kyr, þrá, en öðlast ekki. (Framh.)
Adatn og Eva.
Hinn alkunni ameríski miljónamæringur, And-
rew Carnegie, var einn dag að ganga sér til skemt-
unar í nánd við Fíladelfíu, og hitti þar gamlan
bónda, sem var í óða önnum að þekja húsið sitt
með þakspónum.
Carnegie gekk til hans, og spurði hversvegna
hann notaði ekki heldur tiglsleina. Bóndinn and-
varpaði og sagði að það væri alt of dýrt, hann væri
ekki fær um að borga svo mikið. »Einmitt það,
hve mikið haldið þér að það kostaði?« spurði ríki
maðurinn. »Tvö hundruð dollara!« svaraði bónd-
inn. Cornegie tók upp vasabók sína, skrifaði ávísun
upp á tvö hundruð dollara ogfékk bóndanum hana.
Bóndinn varð himinlifandi glaður, liljóp inn
til konu sinnar, og sagði henni frá láni sínu.
Ja, maður, mikil skelfing ertu heimskur! sagði
þessi nýmóðins Eva í ásakandi tón, »því sagðurðu
ekki strax finnn hundruð dollara; hann hefði óðara
gefið þér þá. Farðu strax til hans og segðu, að
þú hafir sagt skakt til um verðið.«
Maðurinn gerði eins og konan vildi, fór til
Carnegie og fékk strax áheyrn. Hann sagði honum
að hann hefði sagt rangt til um verðið, þar sem
hann hefði ekki tiltekið nema tvöhundruð dollara,
og bað hann að gefa sér þrjú hundruð dollara í
viðbót.
Miljónaeigandinn sagði fyrst ekkert einasta orð,
en horfði fast á manninn og bað hann síðan að
fá sér ávísunina. Síðan reif hann ávísunina í þús-
und parta og kastaði hinum óskammfeilna bónda út.