Nýjar kvöldvökur - 01.04.1908, Blaðsíða 6

78
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
míns. Rað má ekki annað spyrjast í Róm, en
að Kvintus Arrius hafi fallið og farizt með
skipi sínu eins og tríbún sæmir. Ef þetta er
því óvinaskip, þá hritt mér út í sjóinn, — láttu
mig deyja.«
«Nei, tríbún,« svaraði Ben Húr, «eg er
skuldbundnari að hlýða Drotni, guði mínum,
en þér; og fyrir hans augliti ber eg ábyrgð á
lífi þínu, Tak hring þinn aftur — eða eg fleygi
honum í sjóinn.« Tríbúninn heyrði að hringnum
var kastað í vatnið.
«Heimskingi,» tautaði hann, »þú spillir þín-
um hlut, en tefur ekki minn vilja. Róniverji,
sem alinn er upp við kenningar Platons, kýs
lieldur dauða fyrir annara hendi en eigin hendi;
en viljir þú ekki veita mér bana, mun eg hafa
ráð með að vera mér úti um hann sjálfur.»
»Eg get ekki farið öðruvísi að« svaraði
Ben Húr; «eg vildi heldur deyja sjálfur en verða
valdur að dauða þínum. Pú sem í þrjú ár
varst sá fyrsti ...... nei, annar maðurinn,
sem hefir sýnt mér velvild og vinarþel.«
Það varð nokkur þögn. Báðir störðu á
skipið. «Nú skjóta þeir út báti,» sagði Ben Húr.
«Er ekkert flagg enn uppi?»
«Nei, en skipið hefir hjálm á siglutopp-
inum.«
Hvað hefir það? Pá eru það líka Rómverjar,«
«Báturinn tekur upp skipsbrotsmenn —
Hann rær Iengra — þarna liggur mannlaus
galeiða — hann stefnir þangað — nú legst
hann við hliðina á henni — þeir fara upp á
skipið.»
Tribúininn hafði lokað augunum. »Pakka þú
guði þínum, svo sem eg hefi þakkað mínum
guðum» tautaði hann, «hefði þetta verið vík-
ingar, hefðu þeir borað skipið í kaf —og okk-
ur er borgið. Flýttu þér, gefðu þeim bend-
ingu —kallaðu svo hátt, sem þú getur! — Eg
þekti föður þinn; hann sýndi mér það, að
Gyðingar eru ekki ósiðuð þjóð. Eg skal launa
þér það, sem þú hefir gert fyrir mig —eg er
aleinn í heiminum . . . . eg tek þig mér í
sonar stað .... kallaðu hærra, maður, enn
hærra. Ekkert augnablik má fara til ónýtis. Peir
skulu halda áfram að elta þá . . . Enginn ein-
asti af víkingunum má sleppa undan.»
Ben Húr var risinn upp til hálfs, og benti
og kallaði svo hátt, sem hann gat. Loksins sáu
bátsmennirnir hann. Báturinn kom nær, og Ben
Húr og Kvintus Arríus voru teknir upp í bát-
inn. —
Tríbúninum var tekið með mestu lotningu
á galeiðunni. Hann lét segja sér nákvæmlega
öll atriði orustunnar. Síðan var öllum þeim
bjargað, sem sáust á floti á flökum, og her-
fangi öllu var borgið er hægt var; svo varyf-
irforingja flaggið dregið upp, og Kvintus Arr-
íus stefndi til norðurs, til þess að ná í hitt af
flotanum. Sá hluti hans, sem sendur var norð-
ur fyrir eyna, kom í tækan tíma þangað, og
eyddi öllum víkingaflotanum að fullu. Ekkert
af skipum þeirra slapp undan. Tuttugu galeið-
ur voru teknar af óvinaliðinu, og fluttar burtu
hernámi.
— Pegar trúbúninn kom heim aftur, var
honum tekið með mestu viðhöfn og prís á
hafnargarðinum í Misenum. Vinir hans horfðu
reyndar hálf hissa á þennan unga mann, sem
liann hafði með sér. Kvintus Arríus sagði vand-
lega frá því, hvernig Ben Húr hefði frelsað hann
en þagði að fullu utn alt það, er áður hafði
drifið á daga hans. «Og nú, vinir mínir» sagði
hann og studdi hendi á öxl hins unga rnanns,
»er hann sonur minn og erfingi. Hann á að
fá eignir mínar síðar, ef eg læt nokkuð eftir
m>g> og hann á að bera nafn mitt. Verið hans
vinir, eins og þið hafið verið minir vinir.«
Pað var orð, og að sönnu, að hann tók
Ben Húr sér í sonar stað, undir eins og laga-
skilyrðum þeim, er til þess þurfti, var fullnægt.
Á þennan hátt sýndi þessi auðugi Rómverji
þakklátsemi sína manni þeitn, er hafði frelsað
líf hans.
Mánuði síðar var haldin stórhátíð í Skár-
usleikhúsinu í Rómi í minningu þess, að vík-
ingarnir voru ofurliði bornir. Á annari hlið bygg-
ingar þessarar var herkumblum og sigurfánum
raðað, og voru þar á meðal trjónur hinna 20
skipa, ertekin höfðu verið. En uppi yfirþeim stóðu