Nýjar kvöldvökur - 01.07.1908, Qupperneq 17

Á FERÐ OG FLUGI.
161
«Peir eru voðamenn,« sagði Agostin, og
skalf og nötraði, «þessir slánar með bleiku and-
litin og rauðu augun og hárið.«
«Þá líkjast þeir írum» sagði Murlyton
brosandi.
sRví miður eru þeir ættaðir þaðan. írskur
ræningjaflokkur settist hér að fyrir hundrað ár-
um. Giftist hér Indíanakonum, og frá þeim er
þessi kynþáttur runninn, sem orðlagður er fyr-
ir morð og glæpi. Peir eru nefndir Guatuos-
ar, og eru kunnir um alla Mið-Ameríku fyrir
fúlmensku. Ef það erum vér, sem þeir ætla
að ráðast á, þá verða þeir ekRi lengi að gera
útaf við okkur. Hreyfum oss því ekki, og fel-
um oss bak við þessa múra, svo þeir taki ekki eft-
ir oss. Ef þeir fara fram hjá, skal eg færa hin-
um »mikla anda« þakkarfórn.«
«Fórnið þér hinum mikla anda, eruð þér
ekki kristinn?« spurði Lavarede.
»Jú, náðugi herra, eins og allir fátækír Ind-
íanar er eg kristinn. En við áköllum samt
«hinn mikla anda« þegarvið erum í hættu, eða
þegar við erum hjá frændum vorum. Við við-
urkennum guð kristinna manna, en við trúum
eigi að síður á hinn mikla anda, afþvíaðhann
er guð forfeðra vorra, og af því að hann er
&uð lands vors.»
Rað var óttinn, sem komið hafði Agostin
«1 Þess að kannast við það, að Indíanar tilbæðu
enn hinn mikla anda, en venjulega leyna þeir
Þessu af því að Spánverjar hafa ofsótt þá grimmi-
lega, sem enn þá höfðu hina^ gömlu heiðnu
*rú sína.
En þá fóru múlasnarnir í tóftarbrotinu að
hneggja
og 'rymja, og reiðskjótar flokksins, er
var í aðsigi, svöruðu í sama róm; það var
því engum blöðum um það að fletta framar
að komumenn höfðu orðið þeirra varir, og
^yndu hitta þá.
G gfrú Aurett hafði um stund athugað
flokkinn gegn um ágæta ferðamannasjónaukann
s>nn. Hún gaf nú þær upplýsingar, að útlit
niannanna kæmi alveg heim við lýsingu Agost-
lns a Guatuosunum. «þar fyrir utan þekki
eg niitt á meðal þeirra fjandmann vorn, Don
Jósé, og ef eg ímynda mér rétt er það ekki
góðs viti.»
»Hvað er nú til ráða?« sagði Murlyton og
var svo stiltur, eins og engin hætta væri á
ferðum.
»Hvað annað en að verja sig drengilega«
sagði Lavarede. »Við erum sæmilega vopnað-
ir og við látum þessa ósvífnu stigamenn kom-
ast að raun um það, að það sé dýrt spaug að
ónáða friðsama Norðurálfumenn.«
Guatuosarnir voru um 30 í hópnum. Þeir
stönzuðu í nokkurri fjarlægð, auðsjáanlega til
þess að halda ráðstefnu. Síðan riðu 12 upp
að tóftarbrotinu.
Karlmennirnir í tóftarbrotinu bjuggust til
varnar. Agostin hafði ágætan aftanhlaðning, og
Norðurálfumennirnir góðar og langdrægar
skammbyssur.
Peir földu sig allir innan við múrvegginn.
Regar komumenn voru ekki orðnir nema í 200
faðma fjarlægð, hleyptu virkisbúar allir af í
senn. Tveir Indíananna steyptust af hestunum
og hestur hins þriðja særðist, varð óður og
hljóp út í buskann.
Lítil áhrif virtist þessi kveðja hafa á ræning-
jana. Nýir menn þeyttust fram í stað hinna
föllnu, og svo varhaldið áfram. Frá virkinu komu
enn tvær kveðjusendingar, hver á eftir annari
og féllu þá enu fimm menn. Létu þá ræning-
jar loks segjast og hleyptu undan út í trjárunna
nokkra, þar sem þeir bæði höfðu hlíf og voru
úr skotmáli.
»Reir fengu þó að vorkennast», sagði La-
varede, »en nú verðum við að hafa gætur á
öllu, því ekki þurfum við að hugsa að þeir
hætti við svo búið.»
Sjónauki ungfrúarinnar kom nú að góð-
um þörfum. Fólkið í virkinu sá nú að tveir
menn ríðandi fóru upp á hæð nokkra, og gizk-
uðu á að þeir myndu eiga að vera á verði
til þess að segja til, ef virkisfólkið reyndi til
að flýja. Hinir héldu ráðstefnu í skógarnmn-
unum, og bjuggust þeir Lavarede við áhlaupi
þaðan á hverri stundu. Svo leið þó dagurinn,
að engin ný atlaga var gerð. Nóttina eftir
21