Nýjar kvöldvökur - 01.01.1911, Qupperneq 21

forlagagletni
19
krúnur trjánna, og doktorinu sökti sér niður
í að hugsa um og dást að náttúrufegurðinni.
Hann settist á gamlan trjástofn og gleymdi
brátt Múlattanum og sjálfum sér.
Mannamál frá húsinu vakti hann innan skams
af draumi og þegar hann leit þangað, sá hann
Múlattann standa í dyrunum; hjá honum var
svertingi, sem leit út fyrir að hann hefði ver-
ið að tala við. Múlattinn starði út í myrkið
en svertinginn veik aftur inn í húsið. Rótti
Walter hann líkjast mjög fylgdarmanni sín-
um, þótt hann gæti eigi þekt hann með vissu.
Eftir litla stund munu augu Múlattans hafa van-
izt dimmunni, því hann gekk be'ina leið til
Walters, nam staðar fyrir frama hann og mælti:
»Eruð það þér sem athugið jurtir og grös,
og hafið um nokkurn tíma hafzt við í þess
um héruðum?*
Þessa spurningu bar hann fram á góðri
frakknesku.
Doktor Walt ersvaraði spurningunni játandi,
og spurði, hvort hann gæti gert honum nokk-
urn greiða.
«Og þér ætlið til föðurlands yðar, jafnskjótt
og þér hafið lokið hér ransóknum yðar?« hélt
Múlattinn áfram að spyrja.
»Það er áform mitt,« sagði Walter undr-
andi yfir því, hvað hinn fór nærri um fyrir-
aetlanir hans.
Múlattinn þagði um stund. Síðan sagði
hann:
>Hamingjusamur er hver sá, sem hverfa
má aftur til heimkynna sinna.«
»Víst er svo,« svaraði doktorinn þessari
skáldlegu athugasemd.
»Viljið þér giftast?« sagði Múlattinn blátt
áfram.
Rað kom hik á dr. Walter. Honum fanst
maðurinn hvað eftir annað að vera að vekja
hjá sér undrun. Hann svaraði þó eftirstund-
arkorn:
«Nei, alls eigi,« og svo fór hann að hlæja,
bvi þá vaknaði hjá honum endurminning um
Ijóshærða frænku, fremur ófríða, sem móðir
bans oftar en einu sinni hafði viljað láta hann
lofast, en hafði þó að þessu komist undan
því. Pað var þetta tilræði gömlu konunnar við
frjálsræði hans, sem meðfram hafði valdið því,
að hann dreif sig í þennan leiðangur vestur
um haf, og sem fram að þessu hafði orðið
honum til ánægju og aflað honum mikils fróð-
leiks og væntanlegrar frægðar.
«Rér er eruð ungur maður og þér þurfið
að fá yður konu,« hélt Múlattinn áfram. »En
ef til vill eruð þér þegar giftur?«
»Heldur eigi,« svaraði Walter. »Vísindin
hafa hingað til átt ást 'mína óskerta, og engin jarð-
nesk kona mun vinna hana frá þeim. Eg vona
þér skiljið mig,« sagði hann hlæjandi, því hon-
um fór að þykja jietta umræðuefni fremur
skrítið.
Ressi hlátur hefir ef til vill sært Múlattan,
því hann sagði mjög alvörugefinn. »Lífskiör
vor verða oft að snfðast eftir vilja annara,
svo þeirra eigin vilji lýtur í lægra haldi.«
»Já, að vísu« svaraði Walter. »En þó á
þetta sér ekki stað í giftingamálum, að minsta
kosti eigi í mínu landi. í þeim efnum hafa
flestir fult frelsi, sem þeir láta ekki af sér taka.«
»Retta fer eftir kringumstæðum. Hugsan-
legt er, að svo geti farið, að þér eigið ekki
annars úrkostar en að giftast þeirri stúlku, er
aðrir hafa valið handa yður.»
»Eg mundi aldrei gera það.«
»En]eflíf yðar væri í veði, ef þér neituðuð
ráðahagnum?»
Gamanið fór nú að draga af doktornum
við þessar viðræður, og hann svaraði því al-
vörugefinn:
»Lífið er fiestum dýrmætt, því menn hafa
ekki nema eitt að missa, og því er það; að
ríkin hafa sett þenna dýrgrip undir vernd
laganna.«
Múlattinn blístraði fyrirlitlega. En doktorinn
stóð upp, honum geðjaðist ekki að þessuum-
ræðuefni, því honum virtist skoðun Múlattans
bera vott um fyrirlitningu fyrir lögum og helg-
um mannréttindum, svo hann vildi eigi eyða
við hann fleiri orðum, og sneri á leið til veit-
ingahússins.