Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Qupperneq 8

4
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
getur ekki felt sig við það vanalega. — Eg álít
ekki neina ástæðu til þess að bera áhyggjur
hans vegna. Ef til vill hefur þessi unga stúlka
lag á að halda lionum í skefjum. Rað er ekki
hægt neitt um það að segja enn.«
»Já, það vildi eg að -guð gæfi,« sagði greifa-
frúin og stundi við.
Nú opnuðust dyrnar og inn kom ung stúlka
á að gezka 25 ára. Þegar presturinn sá hana
brá fyrir kærleiksglampa á andliti hans, og hann
stóð strax upp og heilsaði henni innilega. Hún
brosti blíðlega til hans og sagði vingjarnlega:
»Jæja, herra prestur, hefur yður nú tekist
að hughreysta mömmu? Eg hef verið að biðja
hana að búa sig undir að taka á móti ungu
hjónunum. Eg kallaði á herbergisþernuna þína,
mamma, og hún hefur tekið alt til sem þú
þarft að nota. Pú þarft ekki annað en að fara
í gráa silkikjólinn þinn, sem breytir útlit þínu
þannig, að þú sýnist tíu árum yngri. Vertu nú
væn og elskuleg, mamma mín, og farðu nú að
klæða þig í sparifötin. Eg skal skemta prestin-
um á meðan.
Greifafrúin varpaði mæðilega öndinni um
leið og hún stóð upp og gekk þegjandi út úr
stofunni. Dóttir hennar brosti, sneri sér að
prestinum og mælti:
»Hvernig líst yður, herra prestur, á þetta
nýja »Gunthersverk«. Haldið þér ekki, að gömlu
karlarnir og gömlu konurnar niðri í grafhvelf-
ingunni í kirkjunni, snúi sér við í líkkistunum?
JVlér finst þetta alt svo líkt gamanleik. En mamma
tekur sér þetta svo ákaflega nærri, að eg kenni
í brjósti um hana.«
»Eg hef sagt móður yðar mína skoðun á
málinu,* sagði presturinn. »En nú Iangar mig
til að heyra yðar skoðun á málinu, ungfrú
Elísabet.«
Elísabet hnyklaði brýrnar lítið eitt og horfði
hugsandi út um gluggann.
Elísabet von Randau var fögur stúlka. Hún
var í meðallagi há og heldur grönn en sam-
svaraði sér þó rétt vel. Andlitsliturinn var hvít-
ur og örlítill roði í kinnunum. Fagurmynt og
augun í stærra lagi, grá að lit og gáfuleg. Hún
var skjót í öllum hreyfingum og gáfuð stúlka
en dálítið glettin.
Nú varð maður ekki var við gletnina, er
hún horfði á gamla prestinn og svaraði spurn-
ingu hans með blíðri og hljómþýðri röddu.
»Eftir minni reynslu,* sagði hún hægt og
gætilega, »eru meiri líkur til þess að gáfnasljór
og hæggerður maður verði hamingjusamari í
hjónabandi en maður, sem er örgerður og hef-
ur næmar tilfinningar. Pað er einnig alkunna,
að það er illa hægt að samrýma hamingju og
örar tilfinningar. Mér er kunnugt um að
bróðir minn er maður örgeðja, og sakir þess
hef eg hálfgerða óbeit á þessu hjónabandi.«
»Pað er svo mikil speki fólgin í orðum
yðar, elskulega barn, að hægt væri áð álykta
af þeim, að þér væruð orðin hvít fyrir hær-
um,« sagði presturinn.
Elísabet horfði framan í prestinn, og brá
nú fyrir á andliti hans háðbrosi, því næst fór
hún að skellihlæja.
»En hvað segir móðir yðar um þetta hjóna-
band ?« spurði presturinn.
»Alt er nú undir henni komið,« sagði El-
ísabet. »En vesalings mamma þorir ekki að
segja neitt við mig, sakir þess, að það er al-
kunnugt, að eg hef gagnólíkar skoðanir og
hún á þessum málefnuum. En getið þér trú-
að því,« hélt hún áfram og roðnaði lítið eitt,
»að jafnvel mér, sem áleit mig vera Iausa við
allan hégóma, finst, að móðir mín hafa hér lög
að mæla. Og það verð eg að segja, að kona
Gunthers verður að vera fögur og aðlaðandi,
ef eg á að geta gleymt því, að hún er ekki af
aðalsættum.«
Áður en presturinn gæti svarað, ók vagn
upp að höllinni. Elísabet stökk á fætur og
kallaði: »þarna koma brúðhjónin,«og svo hljóp
hún út til þess að bjóða þau velkomin.
II. KAPÍTULI.
Pegar greifafrúin og Elisabet komu út, hafði
greifinn tekið konu sína ofan úr vagninum.
Stór St. Bernharðshundur hljóp í kringum