Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Blaðsíða 12

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
8
Okkar ástarsæla er mín og þín eign og engra
annara. Kom þú hingað og halla höfði þínu
að brjósti mínu. Finnur þú nú ekki, að þú ert
það háleitasta og göfugasta, sem mig hefur
nokkru sinni dreymt um?«
Hann ætlaði að kyssa hana, en hún sneri
sér undan.
»Er þetta alt satt, Giinther?* spurði hún.
»Litla mær, þú spyrð eins og þú vissir
ekki annað til fegurðar, en það, sem þú hefur
um hana lesið í fagurfræðinni, eins og þú vissir
ekki annað um guðrækni en það, sem þú hef-
ur lesið í trúarjátningunni, og vissir ekki ann-
að um Sviss en það, sem þú hefur lesið í
Baedecker. Þú hégómlega seytján ára gamla
barn. Heldur þú að mér hefði hlotnast sú
gæfa að ná ástum þínum og gera þig að konu
minni, ef eg hefði ekki elskað þig meira en
alt annað í þessum heimi.«
Snarpur vindur blés nú nokkur augnablik,
svo það þaut í trjánum en svo varð alt aftur
hljótt. Svart ský dró fyrir tunglið svo aðeins
stóð dálítil rönd út undan, sem leit út eins
og bráðið silfur og langt í burtu heyrðist dá-
lítið báruhljóð eins og ómur af söng í fjarska.
Greifinn faðmaði konu sína að sér og kysti
hana en hún virtist vera hálf-feimin. Hár henn-
ar féll eins og slæða yfir þau bæði, og andar-
dráttur hennar kom eins og svalur andvari á
kinnar hans, sem voru brennheitar. Og þegar
hann beygði sig aftur og ætlaði að kyssa hana
vék hún sér undan og sagði lágt:
»Móðir þín er reið við okkur, Gúnther —
og það er eðlilegt. Rað hefði verið betra fyrir
okkur bæði að bíða dálítið og fá samþykki
hennar.«
»Segðu ekki þetta,« sagði hann og kysti
hana. »Heyrir þú ekki hverju sjórinn er að
hvísla? Veiztu ekki af hverju þýtur svona í
trjánum? Skilurðu ekki þetta, Margrét? Vertu
kyr og hlustaðu.*
Hún andvarpaði og lokaði augunum og
hallaði sér upp að brjósti hans.
III. KAPÍTULI.
»Nú er meira en hálf klukkustund liðin síð-
ap hestunum var beitt fyrir vagninn, og þeir
verða sjálfsagt teknir frá vagninum eins og í
gær og fyrradag, áður en farið er að nota þá.
Pað er ótrúlegt, aðjGúnter skuli gera sig hlægi-
legan í augum allra manna, með því að láta
undan dutlungum Margrétar,*
Meöan greifafrúin sagði þetta, stóð hún við
gluggann á setustofunni og horfði svipþung á
hestana fyrir vagninum, sem stöppuðu hófun-
um í jörðina af óþolinmæði.
Elísabet sat við sauma sína. Hún leit nú
upp og sagði með hægð og stillingu:
»Pað eru nú ekki nema sex vikur síðan
þau giftust, og enn þá hugsa þau ekki um
annað en sjálf sig. Og eg get ekki Iáð þeim,
þótt þau dragi eins lengi og hægt er að heim-
sækja fólk, sem þau hafa enga skemtun af að
heimsækja.«
»Eg lái henni það nú samt, Elísabet. Og
ef eg væri ekki viss um, að Margrét mundi
reiðast mér, þá mundi eg segja henni, að þetta
væri áreiðanlega vísasti vegurinn til þess að
missa ást Gúnthers. Hvað heldur þú, að hann
þoli henni þetta lengi ?«
»Eg er viss um, að Margrét verður ekki
lengi svona. Eg er einnig alveg viss um, að
Gúnther þykir vænt um Margrétú framvegis,
þótt hann ef til vill elski hana ekki á sama
hátt og nú.«
Elísabet stóð nú upp, gekk til móður sinn-
ár, kysti hana á ennið og sagði:
»Nú ætla eg að fara upp til Margrétar og
tala við hana. Eg er nærri því vi?s um, að
hún er farin að búa sig til ferðar.«
Pegar Elísabet var komin upp í stigann,
heyrði hún hláturinn úr mákonu sinni, og er
hún opnaði dyrnar, lá hún á legubeknum,
klædd morgunklæðum sínum. Gúnther sat á
lágum fótastól við hliðina á legubekknum. Hún
strauk hár hans, en bókin, sem hann hafði
verið að lesa í, lá á gólfinu.
»Eruð þið ekki ferðbúin enn þá?« sagði