Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Blaðsíða 15

TENGDADÓTTIRIN.
11
»Mér stendur á sama hverjum þú kynnir
konu þína. Eg ætla ekki að fara að skifta
mér af því En það vil eg ráða yður, Mar-
grét, að forðast sem mest þessa kvensnift, því
gerist þér vinkona hennar, þá er okkar vináttu
lokið. Einnig vil eg ráða yður til að hafa
auga með manninum yðar, því Iengi eimir
eftir af fornri vináttu kvenna, og hún er ný-
kvæntum mönnum óheillavænleg.*
Er hann hafði sagt þetta, lokaði hann vagn-
hurðinni og gekk brott, tautandi eitthvað í
hálfum hljóðum við sjálfan sig.
»Frændi þinn er dálítið skrítinn,« sagði
Margrét, þegar vagninn aftur var kominn út á
véginn, »en hann er víst allra bezti karl, þeg-
maður kynnist honum. Og frænka þín er
mesta gæðakona, það er ég viss um. — En
segðu mér eitt. Hver er þéssi frú von Mas-
sow ? Rú hefur aldrei sagt mér neitt frá
henni.
»Hingað til höfum við nú haft annað að
gera,« svaraði Gúnther brosandi. »Barónsfrú
von Massow er af pólskum ættum og fædd á
Póllandi. Hún er töluvert frábrugðin öðrum
konum. Við vorum góðir vinir meðan mað-
urinn hennar lifði og vinátta okkar hefur ekki
rénað síðan. Við höfum oftsinnis farið á
skemtireiðir saman og margsinnis skemt okkur
í skotbakka, og hún er góð skytta. En heldra
fólkið hérna hefur ekki dálæti á henni. Við
höfum ávalt verið góðir vinir og mér þykir
vænt um hana, þrátt fyrir galla hennar.«
Óku þau svo áfram um hríð og komu nú
að birkiskógi, og er þau höfðu ekið í gegnum
hann, varð fyrir þeim stór og reisulegur herra-
garður með mörgum útbyggingum.
»Petta er Uhlenhorst,* sagði Gúnther. Pegar
þau komu heim á garðinn var þeim strax fylgt
inn í dyngju húsfreyjunnar. Var það stórt her-
bergi og voru húsgögnin þar ger af hagleik
miklum, úr dýrum viði og klædd með dýru
klæði. Var þar inni fagurt um að lítast.
Kona há vexti og fagurlega búin sat þarna
inni í hægindastól. Þegar Gúnther og kona
hans komu inn, stóð hún upp úr sæti sínu.
Hún leit út fyrir að vera hér um bil þrjátíu
ára gömul og var allblómleg. Höfuðið var
í minna lagi. Ennið var eins og á grískri’gyðju
og féllu niður á það dökkir lokkar. Augna-
brýnnar voru lítið eitt bogadregnar, og augun
dökkmórauð og fjörleg. Munnurinn lítill, en
varirnar þykkar og rauðar. Nefið lítið og
allur bar svipurinn vott um eigingirni og á-
stríður.
Konurnar horfðu hvor á aðra dálitla stund
og hvor um sig skildi hvað í hinni bjó og
þeim var báðum ljóst, að þær mundu alla æfi
verða svarnir óvinir.
Gúnther kynnti nú barónsekkjunni konu
sína.
»Eg held,« sagði hann glaðlega, >að það
sé hlutverk mitt í þessum heimi að gera orð
mín að engu með gerðum mínum.«
»En ávextirnir af ósamkvæmninni milli orða
yðar og gerða hafa aldrei áður verið svo
miklir sem nú,« sagði barónsekkjan og horfði
brosandi á Margrétu.
Greifinn og hún fóru nú að tala saman og
kom þá brátt í Ijós, að hún var vel máli farin.
Fyrst töluðu þau um síðustu umræðurnar í
ríkisþinginu og kosningarnar, sem fram áttu að
fara þá um haustið, einnig um menn, sem þau
þektu bæði. Margrét bar ekkert skyn á þau
málefni og fékk aðeins tækifæri til að skjóta
inn orði við og við.
Ekki höfðu þau talað lengi saman, Gúnther
og barónsekkjan, er Margrétu var orðið það
ljóst, að þau voru mjög góðir vinir. Pað var
enginn efi á því, að hér hafði honum fundist
hann hafa átt heima í mörg ár. Mörgum ár-
um áður en hann kyntist Margrétu, hafði hann
sjálfsagt tekið að venja komur sínar hingað og
hér hafði hann skemt sér svo vel, að kona
hans hefði sjálfsagt aldrei séð hann jafnglað-
an og ánægðan. í mörg ár hafði hann átt
fast sæti þarna hjá arninum, og þær stundir
voru margar, sem hann hafði setið hér á leyni-
fundum hjá þessari fögru barónsekkju.
Og barónsekkjan var í sannleika fögur og
2’