Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Blaðsíða 22

18
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
bréf, sem færði henni nýjan og skýrari vott
um þrosakleysi sonar hennar, setti nýjan blá-
þráð á lífsþráðinn, sem slitnað gat, þegar
minst varði. En hún vonaði að þessu mundi
létta af, þegar Hermann vitkaðist betur, og
reynslan kendi honum að lifa. Og ef henni
entist aldur til að sjá hann vaxa upp úr þessu
foraði og taka göfuga og veglega lífsstefnu, þá
væri hún ánægð, þá væri borguð öll hennar
aflraun við örbirgð og vanheilsu, þrátt fyrir
þessar misfellur.
Ress vegna lifði hún enn þá, lifði á þess-
um vonarneista og trú á giftu sonar síns, sem
henni fanst ómögulegt að biði ósigur.
Hann, sem hún hafði gefið alt sitt helgasta
og bezta, allan sinn kærleik, umhyggju og lífs-
reynslu, allar sínar hugsjónir, vonir og þrár.
Henni fanst það óbærilega þungur dómur af
örlögunum, ef það bezta, sem hún hefði átt,
færi þannig forgörðum. Hún gat ekki og vildi
ekki trúa því.
Nú sjáum við hana sitja eina út við glugg-
ann á herberginu sínu, baðaða í geislaflóði
sumarsólarinnar, eins og hið »góða guðsauga«
vildi þó vaka yfir henni og tendra lífseldinn
í þessari úttauguðu en hreinu sál.
Hólmfríður var að lesa endirinn á sögunni
»A Guðs vegum« eftir Björnsson. Regar hún
var búin með hana lokaði hún henni og horfði
út í gluggann. Hnn tók upp síðustu orðin í
sögunni: »þar sem góðir menn fara, þar eru
guðs vegir.«
Hurðin á herberginu opnaðist. Vinnukon-
an kom inn með bréf. »Hann Þórður var að
koma neðan af Eyri, og kom með þetta bréf
til þín.« Hún rétti Hólmfríði bréfið.
Hún lagði frá sér bókina og tók við því.
Hún þekti utanáskriftina, það var frá Þórdísi.
Hvernig stendur á því, að Hermann kem-
ur ekki með Rórði ? Ætli hann hafi ekki
komið með þessari skipsferð ? Nefndi Rórð-
ur þaðnokkuð?«
»Já, hann sagðist hafa tekið þetta bréf hjá
Hermanni.*
»Nú, þá hefur hann komið.«
Hólmfríður varð dálítð forviða á því, að
Hermann skyldi ekki hraða sér meira en þetta.
Hann hafði komið með skipi á Eyrina þennan
dag, og ætlaði sér að dvelja heima þennan
sumarpart, þangað til hann færi f skólann aftur.
»Rú gefur honum Rórði eitthvað að borða,«
mælti Hólmfríður við vinnukonuna. Hún fékk
eitthvert hugboð um það, að þetta bréf hefði
ekki neinar gleðifregnir að færa frekar en hin,
svo hún vildi lesa það í einrúmi.
Vinnukonan gekk út. Hólmfríður opnaði
bréfið og las:
Kæra Hólmfríður!
Rótt þú fáir nú son þinn heim, og getir
látið hann segja þér alt af létta um sig og sína
hagi, og annað það, sem þig langar til að
vita, þá vildi eg þó skrifa þér nú — eins og
áður — hvernig komið er högum haris við-
víkjandi Iærdómnum. Rú hefur beðið mig að
segja þér alt, dylja þig einskis um framferði
hans, og í trausti þess, að þú munir það, segi
eg þér alt án undandráttar.
Skömmu áður en upplestrarfrí byrjaði, fór
að falla úr dagur og dagur, setn Hermann
kom ekki í tíma, án þess að hann væri veikur
eða hefði aðrar gildar ástæður.
Eg sé ekki ástæðu til að lýsa því fyrir þér
hvernig hann eyddi þessum dögum. Rað er
ekki til annars, en að bæta enn þá meira. eitri
i kalcikinn.
Eg spurði hann eitt sinn að því, hvort
honum væri alvara að eyðileggja framtíð sína,
og hvort hann væri búinn að gleyma þeim
orðum, sem eg vissi að þú hafðir talað við
hann þegar þið skilduð. Hann svaraði góðu
til, en hvað enga hættu með sig, það skyldi
enginn bera kvíðboga fyrir framtíð sinni þess
vegna. En það væri altaf gott að hressa sig
upp á milli, og kynnast öllum hliðum Iífsins.
Og hvað þennan skóla snerti, þá væri óskap-
legt ófrelsi ríkandi innan vébanda hans, og eng-
inn væri betur farinn fyrir það , þó hann léti
kreppa sig, á meðan maður hefði kraft og
löngun til að rétta úr sér. Nógur tíminn, þeg-