Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Blaðsíða 25

ÚR FJÖTRUNUM.
21
»Ekki neitt alvarlega hugsa eg; það Iíður
frá aftur.«
Röddin var hljómlaus og titrandi. Viltu
biðja hann Rórð að finna mig, ef hann er
heima við.
Stúlkan játti því og fór.
Að stundu liðinni kom Þórður.
Hvað er að frétta hjá þér, Rórður minn?
Hvar tókstu bréfið, sem þú komst með?«
»Eg tók það hjá Hermanni. Hann bað mig
fyrir það vegna þess, að hann gat ekki komið
heim fyrri en á morgnu. Hann bað að heilsa
þér.«
V'ar hann heilbrigður sýndist þér?« spurði
Hólmfríður.
»Ekki gat eg séð annað.« Rórður roðnaði
og leit niður á gólfið. Hann hafði ekki hjarta
til að segja henni, að Hermann hefði verið
fölur og þreytulegur, gerólíkur að útliti og
þegar hann sá hann síðast.
»Þú hefur skilið Sörla eftir hjá honum,«
mælti Hólmfríður.
»Já, hann sagðist koma tímanlega á morg-
un. Eg flutti kofortið hans heim. Það stend-
ur úti. Það væri betra að koma þvi inn.«
»Berðu það upp í herbergið hans«
Hófmfríður tók svo nærri sér að tala, að
hún stundi við hverja setningu. En Iöngunin
til þess að vita eitthvað nánar um þennan heim-
komna skipsbrotsmann, son hennar, var sárs-
aukanum yfirsterkari.
Þórður gekk út dapur í bragði.
Friður kvöldsins lagðist yfir bygð og ból.
Svefnenglarnir flugu um og lokuðu þreytt-
um augunum. Náttúran hvíldi sig undir nýj-
an dag og nýja baráttu.
í sál Hólmfríðar var einnig hvíld og friður.
En það var dauðafriður á eftir síðasta storm-
inum, friður, sem boðaði enn þá meiri og
dýpri ró.
III.
Um hádegi daginn eftir kom maður ríð-
andi utan grundirnar að Felli. Hann sparaði
ekki reiðskjótann. Var Iljótt auðséð að maður
og hestur voru samvanir, svo fimlega fórst
báðum.
Það var Hermann á Sörla.
Þegar hann kom heim undir Fellshúsið
hægði hann reiðina og fór hægt í hlaðið.
Hann leit yfir húsið og túnið og upp í ið-
græna hlíðina. En engan gleðiblæ var að sjá
á honum yfir bví, að vera kominn heim eftir
nærfelt fjögurra ára burtuveru. En Sörli hneggj-
aði ánægjulega, þegar hann stanzaði á hlaðinu.
Hermann steig af baki og strauk klárnum,
Iend og brjóst. Hann var rennsveittur. »Nú,
þú ert svona sveittur Sörli minn, þetta gerir
óvaninn. Þegar eg er búinn að vera hérna
viku eða hálfan mánuð skaltu ekki hitna svona
hérna neðan af Eyrinni. Heldurðu ekki að
það verði tilvinnandi að fá sér sprett og
sprett hérna fram dalinn í öðru eins veðri og
þetta? Jú, við skyldum halda það.«
Á meðan hann talaði klappaði hann Sörla
um hausinn. Siðan tók hann af honum reið-
tygin og slepti honum í túnið. Að því búnu
gekk hann rakleitt inn í húsið.
Hann fór beina leið að herbergi móður
sinnar og drap á dyr. »Kom inn, barnið mitt!«
var sagt fyrir innan, með svo veikri rödd, að
varla heyrðist. Hólmfríður hafði heyrt hneggið
í Sörla og vissi hver var að koma.
Hermann opnaði og gekk rösklega inn.
Hann sá móður sína liggja í rúminu hvíta fyrir
hæruin og ósegjanlega dapra og þreytulega.
Honum brá ónotalega
»Sæl og blessuð mamma!« Hann beygði
sig ofan að henni og kysti hana.
• Komdu sæll, elsku drengurinn minn ! Hún
vafði höndunum um hálsinn á honum.
Hann færði stólinn að rúminu og settist á
liann. »Ertu lasin, mamma? Hann tók í
hönd móður sinnar.
»Ó, já, eg er ekki vel frísk, og er ekki
orðin sterk á svellinu, sonur minn.«
Það varð ofurlítil þögn'.
Hóhnfríður starði á son sinn. Hún ætlaði
að iesa í andliti hans rúnirnar, sem þessi ó-
heilla-ár höfðu sett þar, hvað þær væru djúp-