Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Blaðsíða 27

ÚR FJÖTRUNUM.
23
að gleyma því og hættur að hugsa um það,
að hann var kominn heim með þá þyngstu
niðurlægingu, sem nokkur unglingur getur hrept:
burtrekstur úr þeim skóla, sem hann ætlar að
sækja í sannleika, þekkingu og þroska, vopnin
í lífsbaráttunni.
Hermann fann ekki til neinnar gleði við
það að sjá aftnr herbergl sitt, sem hann hafði
dreymt í alla sína drauma um veg og gengi
fullorðinsáranna, þar sem móður- og föður-
hendur höfðu hjúkrað honum og hjálpað, og
foreldraástin sáð fyrstu þekkingarkornunum í
sál hans. Hann varð naumast var við þá breyt-
ingu, sem orðinn var á honum sjálfum. Sein-
ast þegar hann fór úr þessu herbergi átti hann
hug sinn fullan af fegustu þrám og vonum og
brennandi löngun til frægðar og frama, og sál
sína óspjallaða og heilbrigða og glaða í Ijóma
æskuáranna. En nú ? Allir djörfustu og beztu
ásetningarnir horfnir út í veður og vind, löng-
unin til að vinna ný lönd í heimi þekkingar
og þroska dáin og grafinn fyrir löngu, og sál-
in þreytt og nautnasjúk.
Hann I.eit með daufu bragði yfir herbergið.
»AIt það gamla! Ekkert nýtt! Rað er
þreytandi, eð fara að ganga á þessum gömlu
vegum aftur.«
Hann geispaði letilega um leið og hann
klæddi sig úr treyjunni.
»Rað er annars ekkert skemtileg heimkoma:
mamma lasin og stelpan og Rórður hvort öðrn
vitlausara. Enginn sem hægt era að tala við
orð af viti eða gleðja sig með. Jæja, þá verð-
ur maður að vera því hugvitssamari sjálfur og
finna upp eitthvað til dægrastyttingar.«
i, Honum datt Sörli í hug.
»Sörli! Hann skal svei mér fá að hlaupa
af sér mesta spikið. Rað verður það eina til
gleði hvort sem er-«
Um leið og hann klæddi sig úr treyjunni
hafði Ijósmynd dottið úr vasanum ofan á gólf-
ið. Regar hann varð hennar var laut hann
niður og tók hana upp.
Hún var af Hermanni og Ijóshærðri, snot-
urri stúlku. Rau héldu á vínglösum og voru
eins ánægð á svipinn og glöð eins og þau
væru nýbúin að gefa mannkyninu þá hamingju
sem því nægði um allar aldir.
Hann horfði brosandi á myndina.
Hildur! Bara að Hildur væri komin! þá
skyldi vera glatt á hjalla ! Rað er annars bezta
stúlka hún Hildur, heldur »sentimental« samt.
Jæja, þær eru allar góðar í ganginn.*
Hann stakk myndinni niður í kofort hjá
öðrum fleiri. Rar var mesti fjöldi samankom-
inn af slíku tægi.
Eftir nokkra stund var - Hermann sofnaður
og farinn að dreyma um glaum og gleði suð-
ur í Reykjavík. Rar var hugurinn í vökunni
og þangað leitaði undirvitundin, þegar hún
fékk að leika lausum hala.
Eti alt í einu var hann kominn heim. Hann
stóð á hólnum fyrir utan Fell. Honum fanst
í draumnurn, að hann vera undarlega gróinn
við hólinn; og alt í einu fór hann að síga
ofan í jörðina. Með óumræðilegri skelfingu
og angist reyndi hann að losa sig. En glufan
varð altaf stærri og stærri, og hann sökk altaf
dýpra og dýpra. Pað var eins og ósýnilegar
mundir drægju hann lengra og lengra.
Rétt þegar hóllinn var að lykjast saman
yfir höfði hans heyrði hann vængjaslátt yfir
sér. Hann Ieit upp, og sá móðúr sína vængj-
aða svífa ofan að sér. Hún rétti honum ann-
ann vænginn. Hann greip utanum mjallahvítar
og silkimjúkar fjaðrirnar, og á sama augnabliki
var hann kominn upp á grasigróna jörðina.
Hermann vaknaði í svitalöðri.
»Rað var Ijóta vitleypan, sem mig var að
dreyma núna«!
Mamma vængjuð, og eg á leiðinni ofan í
hólinn. -- Það er annars undarlegt að mamma
skyldi vera vængjuð.
Nei, það er einmitt samkvæmt draumnum:
eitthvað sem ómögulega getur átt sér stað, það
bera þeir á borð fyrir menn.«
Eftir augnablik var hann steinsofnaður.