Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Blaðsíða 45

LÍFIÐ EFTIR DAUÐANN.
41
að hann finnur ekki framar til líkamlegs sárs-
auka eða þreytu. Og ef menn geta gert sér
nokkurnveginn Ijósa grein fyrir, hvílík breyting
til batnaðar það er, fá þeir þegar dálitla hug-
mynd um hvað hið æðra líf er í raun og veru.
Reyndu að gera þér sem ljósasta grein, þó ekki
væri, nema fyrir þessu eina atriði, þú, sem hefur
ekki af öðru en stríði og erfiðleikum að segja, og
hefur varla mátt gefa þér hæfilega langan hvíld-
artíma árum saman. í öðrum heimi hlýtur þú
þá hvíld, sem þú hefur þarfnast hér og finnur
þar aldrei til sársauka né þreytu. Hér í álfu
er skilningi manna á ódauðleikakenningunni víða
svo ábótavant, að margir látnir menn telja það
víst, að þeir lifi jarðnesku lífi sökum þess að
þeir geta hugsað: »Egerekki dauður,« er vana
viðkvæðið hjá mörgum. »Eg lifi nú eins og eg
hef Iifað, og er meira að segja miklu betur !if-
andi nú en nokkru sinni áður.« Og það er
auðvitað satt, sem þeir segja, en það hefði ekki
átt að koma svo flatt upp þá, ef þeir hefðu hlot-
ið ábyggilega fræðslu um lífið eftir dauðann.
Stundum taka þeir þá fyrst eftir því, að þeir
geta ekki látið vini sína heyra til sín, jafnvel
þótt þeir standi rétt hjá þeim, og sömuleiðis
geta þeir ekki fest hendur á þeim, ef þeir ætla
að vekja athygli þeirra á sér með því að koma
við þá. Og þó er ekki víst að þeir átti sig á
þessu; þeir reyna þá að telja sjálfum sér trú
um, að þá sé aðjdreyma, og vona að þeir vakni
bráðum aftur. Svo þegar hinir Iifandi vinir þeirra
sofna, geta þeir verið með þeim og talað við
þá um alla heima og geima eins og ekkert hafi
í skorist. Smátt og smátt komast þeir þó að
þeirri niðurstöðu, að þeir séu ekki lengur í lif-
enda manna tölu og þá fer þeim mörgum ekki
að lítast á blikuna. Og hvers vegna? Auðvitað
vegna þess, að það Iítið, sem þeiin hefur ver-
ið kent um lífið eftir dauðann, hefir verið mjög
svo ábótavant. Peir geta þá ekki áttað sig á því,
hvar þeir eru eða hvernig í öllu liggur, þegar
þeim virðist ekkert koma heim við það sem
þeim hafði verið kent. Mörgum manni verð-
ur þá eitthvað líkt að orði og nýlátnum ensk-
um hershöfðingja einum; hann sagði: »Nú, ef
eg er dauður, hvar er eg þá? Sé þetta himna-
ríki, þá þykir mér furðu lítið til þess koma, en
ef það er helvíti, þá er það þó miklu skárra
en eg bjóst við.«
(Meira.)
Bókmentir.
»Valur« hefir gefið út annað smásögusafn,
— hann gaf út Dagrúnir í fyrra — sem hann
kallar Brot, sögar úr ísltnsku þjóðlifi. í kveri
þessu eru 5 sögur og má utn flestar þeirra
segja, að þær séu brot, þ. e. einstök atvik út
úr mannlífinu tekin til meðferðar. Og það
væri synd að segja, að það væru bjartari hlið-
arnar á mannlífinu, sem þær eiga að sýna. 4
af þeim enda með dauða, Hrólfur veikist og
deyr af ofraun við það að hjálpa manneskju
sem hann vill alt til vinna að lifi, þó að hún
hafi aldrei sýnt honurn það, að það væri svo
mikið í sölurnar leggjandi fyrir hana. Og hún
finnur það á eftir, þegar það er orðið ofseint,
að það er í rauninni háðungarplástur á sam-
viskusár hennar að Iáta drenginn sinn heita eft-
ir honum, sem hún átti lífiðað Iauna. Og fa!I-
ega er það til orða komist af höf. að segja,
að það væri skírn, þegar tárin hennar hrutu
ofan á ennið á barninu. Önnur sagan segir
frá því, hvernig harðlynd og tilfiningarlaus hús-
móðir fer að kvelja lífíð úr munaðarlausum
drengauminga. F*að á sér tæpast stað nú á
dogum, en það var til, þó skömm sé frá að
segja. Ein sagan greinir frá brjóstveikum, blá-
fátækum karlauminga, sem finnur rekinn hval,
og verður svo mikið um, að hann gengur sér
harðara en hann má til að segja til hvalsins, svo
menn gætu fest hann. Auðvitað fær hann engar
þakkir fyrir, en legst veikur og deyr af áreynsl-
unni. Tilþrifamesta sagan er »Örðugleikar«,
sögn af bláfátækum verkamanni, fjölskyldumanni
í kaupstað; hann á ekki skap saman við konu sína;
hún er honum erfið, meira af því að baslið og
fátæktin gerir hana dapra og kaldlynda, en af
því að hún sé Iundill í verunni; og skapgremja
6