Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Blaðsíða 11

STAKSTEINAR
3
»Það verður, minnir mig, ekki fyr en
undir réttirc.
»Fari það í opið...«, — komumaður
tautaði síðustu orðin svo lágt, að sýslu-
maður heyrði ekki orðaskil.
Þeir þögðu stundarkorn.
»Hvar eru þau?« spurði sýslumaður.
»Þau bíða úti á hlaði«.
»Það er viðkunnanlegra að eg hafi tal
af þeim; viljið þér ekki kalla á þau inn?«
Eftir drykklanga stund komu hjónin
inn á gólfið. Þorleifur var tæpur meðal-
maður, fölleitur og smáleitur, með gisið
alskegg, klæddur gráum og snjáðum vað-
málsfötum, með sokkana utan yfir buxna-
skálmunum; hann staðnæmdist þegjandi
og velti stormhúfunni á milli handa sér.
Guðrún var eins há og maður hennar,
fremur grannvaxin, langleit og skarpleit,
með rauðþrútna augnahvarma og herptan
munn; hún hafði steinsofandi barn í
fanginu, vafið innan í brúnköflóttan sjal-
garm, svo að ekki stóð út úr dúðunum
ahnað en svolítið neftyppi og tvær tátot-
ur. Hún losaði um hægri hendina og heils-
aði sýslumanni, og þá gerði maður henn-
ar það líka.
Sýslumaður lét þau setjast.
»Það er í óefni komið með þessa ferð
ykkar austur«, sagði hann, »skipið er
farið, og þá verður engin ferð austur fyr
en undir haustið. Eg tel það alveg ógern-
ing, að þið farið landveg svo langa leið
með ungbarn og sé því ekki önnur úrræði
en að þið farið aftur upp í Ásasveit í
bráðina og bíðið þar næstu ferðar; eitt-
hvað verður ykkur til um vinnu um há-
b j argræðistímann«.
Guðrún leit á sýslumann; augnaráðið
var hvasstog varirnar herptust enn meir.
»Upp í Ásasveit? Þangað óskaði eg sízt
að leið mín lægi aftur«, — hún þurkaði
sér um augun, — »hvorki lifandi né
úauðrar«.
»Er ykkur á rnóti skapi að fara þangað
aftur?«
Þorleifur ók sér í sætinu.
»Guðrúnu minni þætti fjarska mikið
fyrir, ef við þyrftum að snúa við og fara
aftur upp eftir«.
»Leið ykkur illa upp frá?«
Hjónunum varð ógreitt um svar; Þor-
leifur leit flöktandi augum til fylgdar-
mannsins, Guðrún barðist við grátinn.
»Þau voru þar á flækingi«, sagði fylgd-
armaðurinn kæruleysislega, »og vænst
þætti mér um, ef eg þyrfti ekki að fara
með þau aftur«.
»Það var ekki farið með okkur eins og
manneskjur«, snökti Guðrún, »það verð-
ur flestum fyrir að leggjast á lítilmagn-
ann«.
»Guðrún mín er orðin ósköp leið á því
að þurfa að hrekjast með drenginn á
meðal ókunnugra, — og það er eins um
míg«, sagði Þorleifur.
»Það er satt bezt að segja«, sagði fylgd-
armaðurinn með nokkrum rembingi, »þið
hafið flækst úr einum stað í annan, eng-
inn viljað hafa ykkur til lengdar vegna
ýmislegs, sem hollast væri fyrir ykkur að
lægi kyrt, og þá er ykkur bezt sjálfum
að segja sem minnst«.
»Það er auðheyrt, að þú hefur lært orð-
bragðið af þínum húsbónda«, svaraði
Guðrún og barðist við ekkann; »en þú
mátt segja honum það, að við skulum
aldrei troða hann um tær framar. Eg gæti
sagt ýmislegt um hann og þig, ef eg vildi;
að minsta kosti gætu vinnukonurnar í
Ási frætt konuskepnuna þína um ýmis-
legt, sem hollara væri fyrir sjálfan þig að
lægi kyrt«.
Fylgdarmanninum varð orðfall í bili,
en svo hreytti hann út úr sér:
»Þarna er sýnishorn af munnsöfnuðin-
um«.
Sýslumanni féll þetta tal illa; hann var
einstakur friðsemdarmaður og leiddust
l