Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Page 12

4
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
allar orðahnyppingar. En þá fór fata-
pinkillinn í fangi Guðrúnar að iða og upp
úr dúðunum gægðist rauðþrútið barns-
andlit.
»Er þetta drengur eða stúlka?« spurði
sýslumaður.
»Það er drengur«, svaraði Guðrún.
»Hvað heitir stúfurinn?«
»Hann heitir Guðmundur«.
Drengurinn horfði galopnum undrun-
araugum í kringum sig. Hann hafði auð-
sjáanlega enga hugmynd um, hvar hann
var staddur og hafði sjálfsagt aldrei kom-
ið inn í svo veglegt herbergi. Hann skim-
aði þegjandi allt í kringum sig og starði
að lokum á sýslumanninn, fullur aðdáun-
ar; sérstaklega leizt honum vel á gyltu
hnappana í jakkaboðungunum. Loks tók
hann viðbragð, ýtti af sér sjalgarminum,
benti á látúnshnapp í blússu sinni og
sagði:
»Mi líga napp«.
Sýslumaður brosti við.
»Hann er lítið talandi, auminginn«,
sagði Þorleifur með hægð; »þetta er ekki
nema á þriðja ári«.
»Ertu ekki þreyttur, litli stúfur?,<
spurði sýslumaður.
»Nei-ei«, svaraði drengurinn, »en mi
svangur«.
Þá var eins og sýslumaður rankaði við
sér.
»Þið hafið náttúrlega ekkert borðað
síðan snemma í morgun«.
»Það lá nú meira á en svo í morgun, að
það væri tími til að borða í Skógum,«
svaraði Guðrún og herpti varirnar, »en
það gei'ði minna til okkar vegna en barns-
ins«.
Sýslumaður leit álösunaraugum til
fylgdarmannsins.
»Það er líklega réttast, að eg losi yður
úr þessum vanda, — hvað sem um þetta
fólk verður«.
Svo kvaddi fylgdarmaðurinn sýslu-
mann í skyndi, tók þegjandi í hendina á
hjónunum og fór sína leið.
Sýslumaður fylgdi hjónunum inn í bað-
stofu vinnufólksins og lét þau setjast þar.
Var þeim bráðlega borinn matur, baunir
og ket, og borðuðu þau með góðri lyst.
Ekki var laust við að hjónin væru á-
h.vggjufull um hag sinn, hvernig þeim
yrði ráðstafað, og voru því fálát, en
drengurinn var hinn kátasti, rásaði um
alt og spurði í þaula. — Sýslumannsfrúin,
góðleg, grannvaxin kona, kom inn til
þeirra og leiddi við hönd sér dóttur sína
á fjórða ári. Hjónin voru uppburðarlítil
við frúna, en Guðmundi leizt mætavel á
sýslumannsdótturina, skoðaði hana alla í
kiók og kring, hló og skrípaðist. Frúin
talaði við þau stundarkorn, spurði ýtar-
lega um alla hagi þeirra og sagði svo að
lokum:
»Þið verðið alténd í nótt hjá okkur,
hvað sem svo ræðst«.
Þetta kvöld sátu sýslumannshjónin.
lengi á tali inni í skrifstofu.
Um morguninn tók sýslumaður Þorleif
tafi og spurði hann, hvort hann væri
nokkuð vanur sjómennsku. Þorleifur
kvaðst hafa róið eystra fyrir nokkrum
árum og kunnað því vel; sömuleiðis væri
hann vanur flestri landvinnu, en væri
þollítill til erfiðis. Slitu þeir svo talinu að
sinni. En um nónbil kallaði sýslumaður
hjónin inn á skrifstofu til sín og sagði,
að nú yrði að ráða fram úr, hvað gera
skyldi; það væri ekki um sjóferð að gera
fyr en undir haust, en landferð yrði of
erfið og kostnaðarsöm; sér þætti ekki
rétt að vera að ganga hart að þeim með
að fara aftur upp í Ásasveit.
»Guð blessi yður fyrir það«, sagði Guð-
rún.
»Já, það var ósköp fallegt af yður«,
bætti Þorleifur við.
»En einhverstaðar verðið þið að vera«,