Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Blaðsíða 13

STAKSTEINAR
S
íiélt sýslumaður áfram. »Svo stendur á,
að hérna niður við Voginn er sjóbúð, sem
•eg á ráð á. Hún er ekki sérlega vistleg,
verð eg að segja, en vel er búandi í henni
uni sumartímann, ef hún er ræst upp;
þar er rúmstæði og hlóðir, og svo verða
•einhver ráð með að hjálpa ykkur til
haustsins, ef þið liggið ekki sjálf á liði
ykkar. Á mínu heimili þarf mörg vikin
■að vinna og eg skal láta ykkur sitja fyrir
um vinnuna. Svo get eg lánað ykkur bát-
kænu, ef Þorleifur vill gutla á sjó, þegar
•ekki er annað að gera. — Hvað segið þið
fijálf um þetta? Munduð þið gera ykkur
að góðu að hýrast í Naustinu til hausts-
ins?«
»Guð launi yður fyrir«, sagði Guðrún
■og klökknaði; »við megum þakka allt,
■sem af góðum vilja er gert«.
»Já, við megum sannarlega vera þakk-
lát«, bætti Þorleifur við.
Guðmundur hafði horft með opnum
munni gaumgæfilega á sýslumann, á með-
^an hann var að tala við hjónin. Þegar hlé
"varð á viði'æðunni, spurði hann:
»Því er nefið á þér svona?«
—-Sýslumaður hafði óvenju-hátt nef. —
»Það er skapað svona«, svaraði hann
og brosti, en Guðmundur starði jafnundr-
•andi og .áður.
»Þegiðu, strákur!« sagði Guðrún og
Jtreip fyrir munninn á honum.
Um kvöldið var dót þeirra hjóna borið
ofan í Naust. Það var fatapinkill, kaffi-
kanna og pottur, koffort, yfirsæng og
koddi, og þá var upp talið. Dýnu fengu
Þau að láni hjá sýslumanni og eitthvað af
^atvælum var tekið út hjá faktomum,
gegn ábyrgð sýslumanns.
Sjóbúðin, sem kölluð var Naust, hafði
ekki verið notuð veturinn áður og stóð
auð. Hún hafði verið vel byggð í fyrstu,
e'a var farin að hrörna og ganga af sér.
i innsta þriðjungi búðarinnar var gólf og
þiljað upp undir súðina; á stafninum var
fjögra rúðna gluggi og rúmstæði undir
honum. í tveim fremri þriðjungunum var
moldargólf og var sá hlutinn ætlaður til
eldamennsku og geymslu; voru þar hlóð-
ir frammi undir dyrum.
Um kvöldið fóru hjónin í nýja bústað-
inn. Guðrún hélt á nokkrum bögglum,
sem frúin hafði gefið henni til búsins, en
Þorleifur bar Guðmund á háhesti. Þegar
þau komu neðst í tröðina, þurfti Guðrún
að staldra við, því að hún var að týna
sokkabandinu. Á traðarveggnum sat svo
sem sex eða sjö ára gamall strákur í
rauðri peysu. Honum þótti þetta fólk svo
skringilegt, að hann rak upp skellihlátur;
svo rak hann út úr sér tunguna og gretti
sig framan í Guðmund, en Guðmundur
varð bæði smeykur og reiður, barði fóta-
stokkinn á herðum föður síns og æpti:
»Gammatt’ ’ín, gammatt’ ’ín!«
Þá hló hinn því meira, og sköllin í hon-
um heyrðust góða stund á eftir.
Það var í fyrsta, en ekki í síðasta sinn-
ið, sem Jón litli Daðason úr Beykishúsinu
hló að fólkinu í Nausti.
— Þannig atvikaðist það, að Þorleifur
og Guðrún settust að í Sandvogi og fengu
bústað í Nausti. Svo var ráð fyrir gert,
að þau yrðu þar aðeins til haustsins, en
það réðst síðar, eftir einlægri ósk þeirra,
að þau fengju að vera þar áfram um óá-
kveðinn tíma og þá gat sýslumaður ekki
verið að hrekja þau burtu aftur.
Um haustið, þegar sóknarpresturinn
tók manntalið, skrifaði hann í sálnareg-
istur Vogs-sóknar:
Naust, þurrabúð í Efra-Vogslandi;
Þorleifur Jónsson, 46 ára,
Guðrún Guðmundsdóttir, 40 ára, hjón
í þurrabúð.
Guðmundur, 3 ára, sonur þeirra.