Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Síða 16

8
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
ekki ólagtækur maður, og með hamri og
naglbít, sög og skaröxi klambraði hann
upp þiljum og súðum úr kassarusli og
tunnustöfum betur en margur annar
mundi gert hafa. Efnið fékk hann hjá
faktornum fyrir ýmisleg smávik, sem
hann vann fyrir hann sjálfan eða verzl-
unina.
Þorleifur var dagfarsgóður maður,
fremur táplítill, dálítið smámæltur. Hon-
um þótti ósköp gott í staupinu og þá það
með þökkum, þegar honum var boðið það.
Sjaldan hafði hann tækifæi’i til að gleðja
sig á þann hátt, því að ekki hafði hann
efni til að kaupa áfengi sjálfur; öll aura-
ráðin voru konunnar megin, ef nokkur
voru. En þá sjaldan Þorleifur náði í
dropa, þá varð hann ofsakátur, hló og lék
við hvern sinn fingur og sagði allt af:
»Það er afmælið mitt í dag, lagsi!« En
af því að þetta vildi til nokkrum sinnum
á ári, urðu ýmsir til að spyrja, hvaða
mánaðardag hann væri fæddur. »Það er
alveg sama, lagsi«, svaraði hann þá, »en
mamma sagði að eg væri fæddur á Blasí-
us-messu«, — og þá varð hann svo smá-
mæltur, að allir fóru að hlæja.
Guðrún var fyrir Þorleifi í flestu og
það var hún, sem ráðin hafði heima fyrir.
Fámál var hún við ókunnuga, en svaraði
vanalega fullum hálsi, ef að henni var
kastað. Ekki var hún verulega blíð við
mann sinn í sambúðinni, en vel hirti hún
hann og svaraði fyrir hann, svo að um
munaði, ef hún heyrði honum hallmælt;
og það var ekki sjaldan, að hann varð
einmitt fyrir keskni og skopi af annara
hendi og þoldi það illa. Ef Þorleifur
þurfti eitthvað til annara að sækja, var
hann vanur að skila frá Guðrúnu sinni;
komst því það orð á, að hann hefði konu-
ríki og var meira gert úr en satt var.
Ekki þekktu þau hjón nokkurn mann,
þegar þau settust að í Voginum; menn
vissu aðeins, að þau voru einhverstaðar
að austan, en engar sögur fóru af þvír.
hvers vegna þau hefðu horfið úr átthög-
unum.
Guðmundur sonur þeirra ólst upp eins
og hvert annað kotungsbarn. Hann sat á
knjám föður síns, hékk í pilsum móður
sinnar, öslaði í fjörunni og ruslaði í þangi
og þara. Hann trítlaði urn, berhöfðaðuiy
með vota fætur og götótta skó, safnaði
skeljum, leggjum og hornum og bjó unr
þessi leikföng sín sunnan undir stafnin—
um. Guðmundur var annars hæglætis-
barn, sem enga óvini átti, nema hanann
faktoi’sins og tíkina í Neðra-Vogi, ea
báðar þessar skepnur voru grimmar og
um leið þau verstu óargadýr í heiminum,
sem Guðmundur gat gert sér hugmynd
um. — Jón, sonur Daða beykis, var að-
vísu stríðinn og hafði það til að hrekkja
Guðmund smánarlega, en þess á milli var
hann líka dæmalaust góður og gaf honum
jafnvel sykur og brauð til sátta, svo að
Guðmundur gat aldrei hatað Jón nema
rétt í bráðina.
Guðmundur fór nokkuð oft upp að
Efra-Vogi, bæði með föður sínum, þegar
hann fór að gera fjósverkin og æfinlega,
þegar móðir hans átti erindi þangað, og
bar það við endur og eins. Lítið hafði
hann sig í frammi þar upp frá, eftir það
er hann fór að vitkast, en lét sér nægja
að halda í pils móður sinnar og horfa að-
dáunaraugum á allt, sem honum bar þar
fyrir sjónir. En mest af öllu dáðist hann
að Maríu, dóttur sýslumannsins; hún var
æfinlega í tandurhreinum kjól, hvítum,
bláurn eða rauðum; svo var hún í stíg-
vélum og það var merkilegast af öllu, því
að ekkert barn þar um slóðir átti svo fá-
gæta gripi. Aldrei datt Maríu í hug að
stríða honum og hún átti þau ógrynni af
sykri, kökum og gullum, að hún gat allt
af gefið honum eitthvað af gnægð sinni í
hvert eitt einasta skifti, sem hann kom til
hennar, og þó sá ekki högg á vatni.