Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Síða 18
10
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
hafði spunnið band í gólfábreiðu fyrir
frúna. Guðmundur fór með henni eins og
vant vai'. Frúin sat í hægindastól í svefn-
herbergi sínu, þegar mæðginin komu inn
til hennar.
Guðmundur horfði á hvern hlut, sem
inni var, en kom svo allt í einu auga á
ljósmynd í gylltri umgerð, sem stóð á
borðinu; hann starði lengi og gaumgæfi-
lega á myndina, svo að frúin tók eftir
því.
»Þekkirðu, af hverjum þessi mynd er?«
spurði hún.
»Það er María«.
»Já, það er María«.
Hann horfði lengi, eins og áður, svo
leit hann spurnaraugum á frúna og
spurði:
»En hvar eru vængirnir?«
Frúnni varð svarafátt; henni vöknaði
um augun og hún strauk Guðmundi mjúk-
lega um hrokkinn kollinn.
»Við sjáurn ekki vængina«, sagði hún
að lokum; »við geturn ekki séð nerna föt-
in«.
En hafi frúin verið Guðmundi góð áð-
ur, þá var hún honum enn betri eftir
þetta. í hvei*t sinn, sem hún sá hann,
flaug henni í hug dóttirin dána, sem í
huga drengsins var búin vængjum.
III.
Brestir.
í fari Þorleifs í Nausti var alvarlegur
brestur, sem stundum hafði kornið honum
á kaldan klaka; honum hætti við að
hnupla. Sjálfur tók hann sér brest þenna
nærri og Guðrún kona hans því rneir;
var það hald sumra, að af þeim ástæðum
hefðu þau eftir giftinguna flutt svo langt
burt úr átthögunum, til þess að komast
þangað, sem enginn hefði kynni af fyrri
hrösunum Þorleifs. Það var langt frá því
að mikið bæri á þessu, eftir það er hann
kom í Voginn, en samt svo, að talað var
um það manna á milli; má vera, að orð-
rómur sá hafi borist þangað ofan úr Ása-
sveit.
Kolbeinn hét maður og bjó á Kambi,
næstu jörð utan við Efra-Vog; hann var
kappsmaður og átti það til að vera ófyr-
irleitinn, ekki sízt, ef hann átti við sér
rneiri menn. Hann var sá eini maður þar
um slóðir, sem stöku sinnum mælti kulda-
eða kesknis-orð í garð Sigurðar sýslu-
manns. Héldu menn að það stafaði af því,
að þegar sýslumaður keypti Efra-Vog og
gekk ríkt eftir að landamerki öll væru
löglega ákveðin, hafi Kolbeini funndistað
nærri sér væri gengið. Lét hann þó kyrt
liggja og fann ekki að upphátt. En fám
árum síðar varð þras nokkurt út af tveim
óskilalömbum, sem Kolbeinn vildi draga
systur sinni. Kom málið til sýslumanns
kasta og var úrskurður hans á móti Kol-
beini. Raunar upplýstist síðar að fullu, að
sýslumaður hafði haft rétt fyrir sér, en
samt þótti Kolbeini fyrir að hafa orðið að
láta í minni pokann og hugsaði sýslu-
rnanni þegjandi þörfina, ef tækifæri gæf-
ist.
Á milli bæjanna, Efra-Vogs og Kambs,
voru mýrar og móar á allstóru svæði;
skifti þar landi skurður, sem lá þvert yfir
mýrina. Þar var móskurðarland gott
báðumegin skurðarins og tóku Vogbúar
þar mó, en þurkland var aðallega á mel-
fláka í landi Efra-Vogs; var mórinn
þurkaður þar, borinn saman í hrauka og
hlaða á haustin og fluttur heim á sleðum
að vetrinum. — Kolbeinn á Kambi þurk-
aði sinn mó á sama stað og átti þar væn-
an hlaða.
Einn morgun á þorra kom Kolbeinn að
Efra-Vogi til sýslumanns og var mikið
niðri fyrir.
»Hef eg«, sagði hann, »alvarlegt mál að