Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Side 19

STAKSTEINAR
11
kæra og vænti þess af yður, að þér gangið
röggsamlega fram í því. Svo er mál með
vexti, að eg á móhlaða á Smiðjumelnum
og er að láta aka honum heim, eftir því
sem færið leyfir. Seinustu tvo veturna hef
eg haft grun um að farið væri í hlaðann
og tekinn þaðan slatti og slatti í einu, en
nú í vetur hefir borið enn meira á þessu,
svo að eg hef haft nákvæmar gætur á
hlaðanum upp á síðkastið. í gærkvöld
vissi eg að einhverjir héðan úr Voginum
voru að sækja mó á sleða, og af því að
það setti föl í gærdag, datt mér í hug
snemma í morgun að gæta að, hvort
nokkur för iægju að mínum hlaða. Eg sá
þar för eftir einn mann og lítinn sleða og
auðséð var, að nýlega hafði verið rótað
við hlaðanum. Svo rakti eg þessi sleðaför
hér inn í Vog og alla leið ofan að Nausti.
Þá gat enginn vafi leikið á hver farið
hefði í hlaðann. Eg reif Þorleif glóðvolg-
an upp úr rúminu, bar upp á hann þjófn-
aðinn, og það var svo sem ekki til neins
fyrir hann að vera að þræta, enda kann-
aðist hann við að hafa stolið mó af mér
við og við í þrjú ár. Nú vil eg biðja yður
að rannsaka þetta til hlítar og eg geri
mig ekki ánægðan með neitt kák; það
verður að ganga sinn rétta gang, því að
eg læt ekki stela af mér að ósekju«.
Sýslumanni féll allur ketill í eld, því að
honum var vel til Þorleifs og tók sárt til
hans.
»Það ætti að vera vandalaust að jafna
hotta«, sagði hann, »svo að þér sleppið
skaðlaus«.
»Mig langar ekki í neinn jafning«,
svaraði Kolbeinn stutt; »eg heimta að
þetta mál gangi sína réttu leið eftir lög-
unum og sé dæmt í því eins og hverju
öðru þjófnaðarmáli«.
Sýslumaður hugsaði til fjóssins og
ahra þeirra vika, sem Þorleifur vann fyr-
h’ hann.
»Mér finnst«, sagði hann hægt, »að
réttast væri, að Þorleifur bætti yður
skaðann eftir samkomulagi, og eg skyldi
sjá um að það yrði gert ríflega. Annars
væri það nokkuð óvægilega gert að senda
fátækan og aldraðan mann í íangavist,
og þar að auki þá alveg óvíst, hvort þér
fengjuð fullar bætur, því að það er ekki
af miklu að taka hjá þeim hjónum«.
»Það er ekki að spyrja að miskunn-
seminni yðar«, svaraði Kolbeinn og dró
seiminn með vilja; »en eg er nú ekki eins
meinlaus og þér«, bætti hann við í á-
kveðnari róm; »þegar mér er gert rangt
til, þá vil eg bæði ná rétti mínum og að
full refsing komi fyrir það ranglæti, sem
mér hefur verið sýnt. Og ef þér beitið mig
því ranglæti, að neita mér um fullar bæt-
ur í orði og á borði, þá veit eg, hvert eg
á að snúa mér. Mér er ekkert um það gef-
ið, að þjófar séu að snuðra í mínum reit-
um, og til þess eru lögin, að farið sé eftir
þeim, — eða er ekki svo?«
Sýslumaður reyndi á allan hátt að fá
Kolbein til að jafna málið í kyrþey, en
hvort sem heldur var, að Kolbeini væri
bláköld alvara eða ekki, þá fann hann að
þarna hafði hann ágætan höggstað á
sýsiumanni, lét því engan bilbug á sér
finna og gerðist jafnvel því djarfmæltari
sem viðræðan varð lengri. Gaf hann ótví-
rætt í skyn, að hann mundi skrifa lands -
höfðingja og kæra sýslumann, ef kæru
hans á Þorleif yrði ekki sinnt. Loksins
lét Kolbeinn tilleiðast að láta sýslumann
einan um málið til næsta morguns, lofaði
að minnast ekki á þetta við aðra þangað
til, en koma þá aftur sjálfur á skrifstof-
una. Að svo mæltu kvaddi hann og fór.
Sýslumaður var bæði hryggur og reið-
ur. Einn af þörfustu þjónum hans hafði
gert sig sekan í svo ljótu athæfi, að hon-
um var ef til vill ekki við bjargandi, jafn-
vel líkur til að yrði að gefa hann alveg
upp á bátinn. Það var slæmt fyrir hann
2*