Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Side 20
12
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
sjálfan og aumingja konuna hans og
barnið, og það var alveg afleitt fyrir
kýrnar að missa hann. En það var svo
sem auðséð, að það var eitthvað fleira en
mókögglarnir einir, sem Kolbeinn bar
fyrir brjósti; hann ætlaði auðsjáanlega að
sýna það, að hann gæti kúgað sýslumann-
inn sjálfan, ef hann langaði til, og það
var gremjulegt að láta ekki meiri mann
knésetja sig. Eitthvað varð að gera, og
það í snatri. Hann gerði boð eftir Þorleifi
og spurði hann ýtarlega um þessa yfir-
sjón hans. Það stóð svo sem ekki á Þor-
leifi að meðkenna brotið; grátandi og sár-
iðrandi. sagði hann frá öllu út 1 yztu æsar
og bað sér vægðar með innilegum orðum.
Sýslumaður var of hnugginn sjálfur til
þess að geta sett nokkuð verulega ofan í
við Þorleif, lét hann því frá sér fara, en
fór sjálfur inn til frúarinnar til þess að
segja henni frá þessum dauðans vandi'æð-
um.
Ivolbeinn var mjög hnakkakertur, þeg-
ar hann fór frá sýslumanni og raulaði
fyrir munni sér af ánægju á leiðinni ofan
í þorpið. Þar rakst hann á ýmsa kunn-
ingja sína, fékk hjá þeim staup og staup
af brennivíni og var orðinn dálítið hreif-
ur, þegar leið að hádegi. Hann átti bágt
með að þegja yfir afreksverkum sínum
þenna morgun, og hefði vafalaust glopr-
að þeim út úr sér, ef ekki hefði verið tek-
ið í taumana annarstaðar frá. Rétt eftir
hádegið hafði honum orðið reikað inn í
faktorsbúðina; hitti hann þar nokkra ná-
unga og fór að spjalla við þá um hitt og
þetta. Hafði hann allstór orð um sjálfan
sig og sagði meðal annars, að ekki léti
hann nokkurn mann mokka sig, jafnvel
þótt embættismaður væri. Búðarþjónar
höfðu gaman að gorti Kolbeins og ýttu
heldur undir hann, svo að hann var far-
inn að segja, að hann gæti stungið sjálf-
um sýslumanninum í vasa sinn, ef hann
kærði sig um; það skyldi hann sýna þeim
bráðlega. Um leið og hann sleppti þessum
síðustu orðurn, kom unglingspiltur inn í
búðina, sneri sér að Kolbeini og sagði:
»Sýslumannsfrúin bað mig fyrir þau
boð til þín, að hún vildi finna þig«.
Það var eins og Kolbeini væri gefið ut-
an undir og allir í búðinni fóru að hlæja.
»Hvað ætli hún vilji mér? Hún má eiga
sig sjálf, sú góða frú, — eg á mig sjálf-
ur«.
»Heldurðu ekki, að þú gætir þá stung-
ið henni í hinn vásann?« sagði einn búð-
armanna; »þá hallaðist ekki á«.
»Eg gæti það vel, ef eg vildi, og eg skal
sýna ykkur það, að hvorki hún né aðrir
snúa mér eins og snarkringlu. Eg fer
ekki fet!«
»Það er eins og þú vitir einhverja
skönun upp á þig, Kolbeinn, úr því að þú
vilt ekki tala við hana«, sagði Runólfur
gamli á Sandi, sem var þar staddur.
»Já, ætli ekki það«, sögðu ýmsir og
hlógu.
Þá snerist í Kolbeini.
»Eg skal sýna ykkur það að eg þori
bæði að fara og vera«.
»Þá verðurðu að sýna það með því að
fara«, svaraði Runólfur.
»Það skal ekki standa á mér«, sagði
Kolbeinn; »verið þið sælir, piltar«.
Allir stukku út á tröppur til þess að
sjá, hvert Kolbeinn legði leið sína. Þeir
sáu til hans upp með öllum búðarlæk, yf-
ir túnið í Efra-Vogi og heim á hlað.
Um nónbil hélt Kolbeinn af stað heim
til sín. Það var alveg runnið af honum,
þegar hann kom út frá frúnni og hann
var miklu stillilegri á svipinn en hann var
vanur. —- Ekki þurfti hann að hitta
sýslumann morguninn eftir, því að málið
var þegar útkljáð fyrir æðra dómstóli.
Viku síðar fór Guðríður, dóttir Kol-
beins, heim til sýslumanns og var þar við
hannyrðir fram á vor. En um vorið vann
Þorleifur tvo daga í mógröf hjá Kolbeini.