Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Blaðsíða 21

STAKSTEINAR
13
í sláturtíðinni á haustin var æfinlega
mikið um atvinnu við verzlunina og þá
var öll fjölskyldan frá Nausti önnum
kafin þar. Þorleifur vann þar ýmis smá-
vik, Guðrún þvoði innan úr og Guðmund-
ur fór að gæta kinda og hesta, þegar
hann hafði aldur og þrek til. Sláturtíðin
var Þorleifi aðalhátíð ársins; þá gafst
margt brennivínstárið frá bændum og
verzluninni, svo að hann gat haldið »af-
mæli« marga daga í röð. Þá fékk hann sig
allt af lausan frá fjósverkunum um tíma,
til þess að hafa upp sem mest kaup.
Haustið, sem Guðmundur varð tólf ára,
var óvenju-mörgu fé slátrað hjá faktorn-
um. Eitt laugardagskvöld, í endi slátur-
tíðar, var mjög mikil ös við verzlunina og
varð að hafa opna búð fram eftir kvöldi
til þess að geta afgreitt sveitamenn. Veð-
ur var stillt og hlýtt, þéttskýjað og dimmt
til jarðar. Guðrún fór heim, þegar hún
hafði lokið sínum verkum, en Þorleifur
varð eftir; var hann sætkenndur, lék á
•als oddi, vildi helzt kyssa hvern, sem
hann hitti og hendu því margir gaman að
honum. Guðmundur var orðinn hálf-upp-
gefinn af eltingaleik við kindur og hesta;
kom hann í myrkri inn í sölubúðina og
settist á tunnu fram við dyr; ætlaði hann
-að bíða þar, þangað til faðir hans færi
heim. Margt manna var í búðinni og voru
búðarþjónar önnum kafnir við afgreiðsl-
una. Sá Guðmundur þar margan eiguleg-
•an hlut og margan sælgætisbitann hverfa
ofan í töskur og poka. Meðal annara var
þar staddur efnabóndi ofan úr Ásasveit,
Hallgrímur að nafni, og hafði tekið
'drjúgum út til bús síns allskonar þunga-
vöru, sem hann lét pilta sína binda í
klyfjar. En að lokum tók hann ýmislegt
til bragðbætis konu og börnum, svo sem
rúsínur, gráfíkjur og hagldabrauð; nokk-
ur barnaleikföng lét hann fljóta með.
"Öllu þessu dóti tróð hann niður í tösku
sína og hafði orð á því að sér veitti ekki
af að fara snemma af stað næsta morgun,
ef hann ætti að komast með þetta heim,
áður en börnin yrðu sofnuð. Guðmundur
sá og heyrði það, sem fram fór og var að
hugsa um, hvað börnin í Dal ættu von á
góðu og að gaman væri að eiga svona
efnaðan mann að föður; hann kærði sig
ekkert um að eiga betri föður en hann
átti, því að góður var hann honum æfin-
lega, en gjarnan hefði hann mátt vera
efnaðri. Já, gott áttu börnin í Dal, að
eiga von á öðru eins góðgæti og því, sem í
töskunni var. Hann var að velta þessu
fyrir sér nokkra stund, en fór svo að
svipast að föður sínum; hann sá hann
hvergi og hélt þá að hann hlyti að vera
genginn heim.
Guðmundur hélt af stað heim á leið.
Þegar hann fór um hlaðið í Neðra-Vogi,
sá hann að Hallgrímur í Dal var að láta
hesta sína inn í kofa yzt á hlaðinu, en
töskuna sína og hnakkinn hafði hann
lagt frá sér til bráðabirgða á hefilbekk,
sem stóð í stórri tréspónahrúgu við suð-
urstafn baðstofunnar. Guðmundur nam
staðar; hitabylgja hljóp um hann allan,
þegar hann sá töskuna og svo fór hann að
titra. Freistandi rödd hvíslaði ofurlágt í
eyra honum:
»Taktu hana! Taktu hana! Fljótur og
feldu hana!«
Hallgrímur var kominn inn í kofann til
hestanna og ekki sást né heyrðist til
nokkurra mannaferða í dimmunni. Guð-
mundur svitnaði og saup hveljur.
»Flýttu þér, flýttu þér!« hvíslaði rödd-
in; »aldrei býðst þér annað eins færi, —
þú yrðir byrgur að öllu hnossgæti í lang-
an tíma, — flýttu þér nú!«
Guðmundur stóð á öndinni, tók undir
sig stökk, greip töskuna og þaut út í
myrkrið eins og kólfi væri skotið; hann
linnti ekki á hlaupunum fyr en hann kom
að ofurlitlum torfbunka vestan við