Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Síða 22

14
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Naust; þar faldi hann töskuna undir
torfu. Hann var lafmóður og sveittur og
lagðist niður á milli þúfna til þess að
kasta mæðinni. Honum leið illa, skalf
eins og hrísla og ranglaði heim alveg ut-
an við sig. Hann var náfölur, þegar hann
kom inn til móður sinnar og fleygði sér
upp í rúmið. Faðir hans var enn ókominn.
»Ertu ósköp þreyttur, auminginn ?«
sagði Guðrún; »það er von eftir þenna
eril, sem á þér er þessa dagana. Þama
er spónninn þinn og bitinn, viltu ekki
borða ?«
Guðmundur gat engu orði upp komið;
hann átti örðugt um andardráttinn og
honum fannst farg liggja á brjóstinu.
»Jæja, auminginn; hvíldu þig þá, þang-
að til hann pabbi þinn kemur, — hann
er sjálfsagt orðinn þreyttur líka«.
Svo gekk hún fram fyrir til þess að
ganga frá eldinum undir nóttina.
Guðmundur vissi hvorki í þenna heim
né annan; hann var algerlega lamaður,
kreisti aftur augun til þess að sjá ekki
neitt og hélt fyrir eyrun til þess að heyra
ekki neitt. Guðrún kom aftur inn að
stundarkorni liðnu og fór að staga í skó-
ræfla við ljóstýruna. Þannig leið löng
stund, en loksins varð henni litið á dreng-
inn.
»Ertu sofnaður, auminginn?«
Hann svaraði engu.
Guðrún tók af honum skóna, hagræddi
honum og breiddi brekán ofan á hann;
svo fór hún aftur að staga í skóræflana.
Að stundarkorni liðnu heyrðist fótatak
úti fyrir, útidyrahurðinni var lokið upp
og svo var fálmað eftir klinkunni á her-
bergishurðinni. Guðrún þóttist vita, hver
þar væri á ferð og opnaði að innanverðu.
Þorleifur kom inn fyrir, ataður blóði og
mör frá sláturstörfunum; hann var þétt-
kenndur. Þegar svo stóð á, var hann
vanalega síhlæjandi og masandi, en í
þetta skifti var andlitið afmyndað af
gremju og gráti, svo að tárin runnu nið-
ur í úfið skeggið. Hann reif af sér húf-
una, þurkaði af sér tárin með henni og;
fleygði henni út í horn. Svo tvísté hann á
gólfinu og reyndi að tala:
»Þeir — þeir — segja, — þeir segja«,.
en svo setti að honum svo þunga grát-
hviðu, að orðin köfnuðu í ekka.
»Hvað gengur á, maður?« spurði Guð-
rún alveg steinhissa; oft hafði Þorleifur
komið kenndur heim, en aldrei svona á sig
kominn.
»Þeir segja, að eg hafi — að eg hafí
stolið«, stundi hann upp; en svo hækkaði
hann róminn: »þeir kalla mig þjóf og
segja að eg hafi stolið tösku, — kalla mig
þjóf, — alsaklausan«.
Guði’ún saup hveljur.
»Guð gefi að þú sért saklaus«.
»Saklaus! Já, víst er eg saklaus. Guð
er mitt vitni, að eg er saklaus. — Þegar-
eg er að ganga heim og er kominn rétt of-
an fyrir varpann í Neðra-Vogi, þá kemur
Hallgrímur í Dal og segir að eg hafi stol-
ið af sér tösku, og svo koma piltarnir hans
líka og kalla mig þjóf. Þetta eru guðlaus-
ir menn, að kalla mig þjóf! Guð er mitt
vitni!« Og svo setti að honum grát að
nýju.
Guðrún leit hvasst á mann sinn, var-
irnar herptust og hendurnar titruðu.
»Ef þú ert saklaus«, sagði hún skjálf-
rödduð, »þá er engin hætta á ferðum; það
kemst upp fyr eða síðar, hver sekur er«.
»Guð er mitt vitnik hrópaði Þorleifur;
»eg hef ekki stolið síðan----, eg hef ekkí
stolið í mörg ár, — ekki hætis hóti. Eg
lofaði frúnni því um veturinn og eg lofaði
sýslumanninum því líka að stela aldrei
framar, og eg hef haldið það síðan, —
guð er mitt vitni. — Það er óguðlegt að
segja, að eg hafi stolið tösku«.
Hann settist á kistil við rúmið og fól
andlitið í höndum sér.
Guðmundur hafði séð og heyrt allt, sem