Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Blaðsíða 23

STAKSTEINAR
15
fram fór. Við orð og örvæntingu föður
iians logaði samvizka hans upp, svo að
hann. ætlaði ekki að geta afborið þær sál-
-arkvalir. Hann dauðlangaði til að fleygja
sér um háls föður síns og kannast við yf-
irsjón sína, til þess að létta grun af hon-
Tum, en hann þorði það þó ekki, þegar á
átti að herða, heldur fór að gráta. Þor-
leifur tók eftir því.
»Það er von þú grátir, elsku drengur-
Inn minn, þegar þeir kalla hann pabba
þinn þjóf. Það eru vondir menn, sem
segja, að hann pabbi þinn hafi verið að
snuðra upp frá í allan dag og stolið tösku,
þegar orðið var dimmt; en það er ekki
satt, — eg hef engu stolið. Já, það er von
að þú, saklaust barnið, grátir, þegar þú
heyrir svona ljótt um aumingja pabba,
sem er saklaus, — guð er mitt vitni, elsku
drengurinn minn«.
Svo faðmaði hann drenginn að sér og
kyssti hann margsinnis.
Nýrri hugsun skaut upp í huga drengs-
ins, með þeim ákafa, að hann þaut upp úr
rúminu.
»Hvar eru skórnir mínir, mamma?«
»Þeir eru undir rúminu. Hvert ætlarðu
barn?«
»Eg gleymdi vetlingunum mínum suður
;á réttarvegg, — þeir geta fokið«.
Hann batt á sig skóna í snatri og hljóp
út berhöfðaður, upp hjá torfbunkanum og
greip töskuna. Svo læddist hann með
hana upp með búðarlæknum og heim
nndir hlaðvarpa í Neðra-Vogi. Þar staldr-
aði hann við og hlustaði; ekkert hljóð
heyrðist nema hestahnegg norðan af mýr-
~nm. Hann tók undir sig stökk upp á hlað-
ið, þreifaði sig áfram í myrkrinu, þang-
að til hann fann hefilbekkinn og fleygðí
töskunni í tréspónahrúguna á bak við
hann. Svo hljóp hann heim aftur eins og
-allir vítis árar væru á hælunum á honum.
Hann var lafmóður, þegar hann kom inn.
-Há hafði Guðrúnu tekist að sefa Þorleif,
svo að hann var hættur að gráta og var
byrjaður að borða úr skálinni sinni.
»Fannstu vetlingana ?«
»Nei, eg sneri við hjá læknum, — eg
var svo myrkfælinn«.
»Jæja, auminginn; farðu þá að borða«.
En Guðmundur gat ekkert borðað;
hann þráði það eitt að komast í rúmið og
hylja smán sína og sekt undir sænginni.
Þau háttuðu þegjandi og slökktu á týr-
unni. Guðmundur breiddi upp yfir höfuð
og svalaði bruna samvizku sinnar í þögl-
um gráti. Hann heyrði undir sænginni,
að faðir hans var öðru hvoru að kveina og
stynja, en bráðlega heyrðist ekkert ann-
að en þungur andardráttur foreldra
hans.
Hann var stöðugt að hugsa um þetta,
sem við hafði borið um kvöldið og var
alveg varnað svefns. óréttur sá, er faðir
hans hafði verið beittur, sveið honum
miklu sárara en hrösun sjálfs hans, og þó
tók út yfir að hann átti sök á öllu saman.
Honum var áður kunnugt um breyskleika
föður síns; ónærgætið fólk hafði ekki
hikað við að hafa orð á hvinnsku hans,
þótt drengurinn heyrði til og komið hafði
það fyrir, þegar jafnaldrar hans reiddust
við hann, að þeir höfðu sagt sem svo:
»Hann pabbi þinn er þjófur«. Slík orð tók
Guðmundur sér nærri og það var ekki í
fyrsta sinn, sem hann grét yfir þjófnað-
arorði því, sem á föður hans lá. En þess
vann Guðmundur dýran eið þetta kvöld,
að snerta aldrei framar nokkurn ófrjáls-
an hlut. — Loksins sigraði þreytan og
svefninn, og það sem eftir var nætur,
hvarflaði hann í þokumistri óljósra
drauma.
—- Árla morguns daginn eftir vöknuðu
hjónin í Nausti við það, að barin voru
þrjú högg á útidyrahurðina; drengurinn
rumskaði ekki. Þorleifur reis upp og
nuddaði stýrurnar úr augunum; það var
talsvert ryk í kollinum á honum eftir