Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Qupperneq 24

16
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
brennivínið kvöldinu áður. Hann leit út
í gluggann; það var að verða bjart og
þétt rigning buldi á rúðunum. Það var
barið aftur.
»Þú verður að bregða þér í buxurnarcc,
sagði Guðrún, »og vita, hver er kominn«.
Þorleifur smeygði sér í buxur og gekk
til dyra, berfættur, með lafandi axlabönd.
Honum hnykkti við, þegar hann opnaði
hurðina, því að úti fyrir stóð Hallgrímur
í Dal, skinnklæddur, með síðan sjóhatt á
höfði. Datt Þorleifi þegar í hug, að hann
væri kominn til þess að taka sig fastan
og hörfaði ósjálfrátt frá hurðinni.
»Góðan daginn, Þorleifur minn«, sagði
Hallgrímur vinsamlega og rétti fram
regnvota hendina; »gott er að mega koma
í húsaskjól úr þessu árans hrakviðrk.
»Ertu nú kominn til þess að taka mig
fastan, alsaklausan manninn?« spurði
Þorleifur í eymdarróm.
»Nei, nei, blessaður vertu; þetta var
allt saman misskilningur og fljótfærni úr
mér, og eg er kominn til þess að friðmæl-
ast við þig og bæta þér fyrir skammirnar
í gærkveldi. Taskan er fundin, — eg er
hérna með hana«.
»Þarna sérðu, eg sagði satt, — eg stel
ekki af nokkrum manni. -— Þú gerðir mér
svo illt fyrir hjartanu í gærkveldi«.
»Já, góði Þorleifur minn, — eg var líka
dálítið góðglaður og gáði ekkert að, hvað
eg sagði. Svo í morgun, áður en fór að
rigna, fór eg á fætur til þess að gá að
hrossunum og dótinu og þá fann eg tösk-
una í tréspónunum, — hún hafði þá óvart
dottið ofan af hefilbekknum, þegar eg var
að bisa við hnakkinn í gærkveldi. Jæja,
góði, þú fyrirgefur mér þetta, — öllum
verður okkur eitthvað á. Nú get eg ekki
farið af stað heim, fyr en rigningin hætt-
ir, því að eg er með kornmatarklyfjar,
svo að mér fannst sjálfsagt að fara til
þín á meðan og friðmælast við þig, áður
en eg færi. Eg er hérna með svolítinn
dropa í vasafleygnum og eina pytlu fulla.
og eg held að við hefðum báðir gott af að
fá okkur eitt staup; eg er eitthvað svo
skrambi tómur fyrir bringspölunum síð-
an í gær«.
Brúnin lyftist á Þorleifi og andlitið
varð að einu sólskini.
»Ja-á, ja-á, blessaður komdu þá inn
fyrir; svo gefur hún Guðrún mín okkur
kaffidropa.«
Hallgrímur fór úr skinnklæðunum og
tók af sér hattinn; svo gengu þeir inn í
herbergið. Guðrún var að krækja að sér
pilsinu.
Hallgrímur bauð góðan dag; Guðrún
tók ekki undir, gaut aðeins augunum út-
undan sér og herpti saman varirnar.
»Ætli það taki því að bjóða okkur góð-
an dag,« sagði hún þurlega.
»Jú, jú, Guðrún mín,« sagði Þorleifur,
»hann Hallgrímur fann óhræsis töskuna
og kom til þess að láta okkur ekki halda
að hann grunaði mig um þjófnað. Hit-
aðu nú á katlinum, heillin.«
»Eg held hann Hallgrímur geti drukk-
ið sitt eigið kaffi og þurfi ekki að sækja
það til okkar, þjófanna. Hann má svo
sem búast við því líka, að kaffið sé
stolið.«
»Nei, nei, Guðrún; mér dettur ekki í
hug að væna ykkur um þjófnað,« svar-
aði Hallgrímur, »og eg tek hátíðlega aft-
ur öll þau orð, sem eg sagði í gáleysi í
gær. Eg vildi glaður þægja ykkur í ein-
hverju, svo að við séum sátt, því að eg
er friðsemdarmaður. En nú er eg kaffi-
þurfi og þú skalt ekki þurfa að sjá eftir
þessum bollanum.«
»Já, Guðrún mín, hann Hallgrímur er'
bezti maður, eins og þú heyrir«, sagði
Þorleifur.
Guðrún fór þegjandi fram fyrir;
þykkjusvipurinn á andliti hennar var að
mildast.
(Frh.).