Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Page 28
20
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
ur göfugri, ríkari og fegum, en nokkur
kona sem þið þekkið«.
Nú voru fleiri komnir, sem heyrðu
svarið, og var mikið hlegið að.
Frans gramdist, en ekki við vinina.
Honum gramdist við sjálfan sig. Hann
sá alt í einu líf sitt eins og lifandi mynd
renna fram hjá, heimskuna, barnaskap-
inn og hugsunarleysið. En við hlið þess sá
hann lífið sem hann ekki hafði lifað, hið
sanna, göfuga, fullkomna líf, lífið í
Kristi.
Þessi stund varð upphafið að auðmýkt
hans.
III.
Alkunnur kirkjusöguritari frá miðöld-
unum, Antonin frá Florens, minnist í fá-
um orðum á líf Frans, eftir að hann skildi
að fullu við vini sína. Segir hann að
næstu árin hafi hann búið í einsetu-
mannakofum eða jarðhúsum í nánd við
Assisi og ekki gefið sig við öðru en bæn
og íhugun andlegra efna, eða þá að hann
hafi unnið að endurbótum og uppbygg-
ingum fallinna gamalla kirkna. Er þar
sjáanlegt hvílík geysileg breyting á hug-
arfari hefir farið fram. úr glaðværum
vinahóp sækir Frans út í einveruna til í-
hugunar og bænar, og maðurinn sem
vafalaust hefir aldrei unnið nokkurt
verk á æfinni, sem kostað hefir verulegt
líkamlegt erfiði, fer nú með eigin hönd-
um að endurreisa fallandi og fallin Guðs-
hús.
Skamt fyrir utan bæinn er hellir. Þang-
að fór Frans tíðum til þess að biðjast
fyrir, oftast einn, en þó stundum einn af
fornvinum hans með honum. í þessum
helli háði Frans þunga sálarbaráttu. Þar
glímdi hann við Guð, eins og Jakob forð-
um. Dag frá degi óx þrá hans og löngun
eftir að helga líf sitt Guði, en hann var
ennþá ó\nss í, hvers Guð krefðist af hon-
um. Aftur og aftur bað hann sömu bæn-
arinnar úr sálmunum: »Vísa mér vegu
þína drottinn, kenn mér stigu þínac
(Sálm. 25, 4). Hann var líka altekinn iðr-
un eftir sitt fyrra líf, og virtist það altaf
ljótara og svívirðilegra eftir því sem
lengra leið. Hann fann sárlega til að
hafa eytt æskunni illa og gleðskapur og
skemtanir urðu honum nú viðbjóðslegt at-
hæfi. En bak við alt, fann hann til þess,
að hann var ennþá ekki sterkur á svellinu
og mundi hætt við að falla aftur til síns
fyrra lífs, ef freistingarnar yrðu á vegi
hans. Hann lagði oft fyrir sig spurning-
una um, hvernig færi, ef vinir hans kæmu
og gætu dregið hann eða tælt inn í veislu-
sal, þar sem vínið angaði og reykir
kryddaðra rétta freistuðu, þar sem saman
blandaðist glasaglaumur, hljóðfæraslátt-
ur og glaðvært skraf, mundi hann þá
elcki aftur kasta sér út í hringiðu nautn-
anna? Hann fann að hann var veikur
fyrir, og Guð virtist ekki enn senda hon-
um styrkjandi svar við bænum hans. En.
hann þreyttist ekki að biðja. Daglega, og
stundum oft á dag, yfirgaf hann þá, sem
hann var með, hvar sem hann stóð og fór
annaðhvort inn í einhverja kirkjuna eða
út fyrir borgina til þess að biðja.
Meðan þessi breyting var að fara fram,
er föður Frans að litlu getið. Hefir hann
sennilega verið fjaiverandi. En móðir
Frans, sem sögð er að hafa elskað hann
mest barna sinna, lét hann algerlega
sjálfráðan. Að einu leyti var Frans sjálf-
um sér líkur, hann var jafn eyðslusamur
og áður. í stað vinanna fornu, komu nú-
betlararnir og fátæklingarnir. Mætti
hann betlara á götu, sem bæði hann um
ölrnusu, gaf hann altaf alt sem hann hafði
á sér af handbæru fé, og þegar féð var
búið, gaf hann fötin utan af sér. Einu
sinni er sagt að Frans færi með fátækl-
ing afsíðis, klæddi sig þar úr skyrtunni
og gæfi honum. Ennfremur lét Frans sér