Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Síða 29

FRANS FRÁ ASSISI
21
nijög ant um fátæka presta og kirkjur.
Sérstaklega var honum umhugað um, að
kirkjur væru vel búnar að öllum tækjum
til altarisþjónustu allrar og sakramenta.
En smátt og smátt urðu fátæklingarn-
ir aðaláhyggjuefni hans. Og þá sérstak-
lega það, hvernig unnið yrði til gagns
móti fátækt og neyð. Og þá fór hann
jafnframt að hugsa um að fara að reyna
sjálfur, hvernig fátækt og allsleysi væri.
Honum fanst hann þurfa sjálfur að gjör-
ast betlari, til þess að vita hvað og hvern-
ig fátækt væri. En það varð að vera þar
sem engin þekti hann. Honum datt því í
hug að fara pílagrímsferð til Rómaborg-
ar. Þar gæti hann reynt þetta, óþektur af
öllum.
Frans fór svo til Rómaborgar. Sögurit-
-arar hans eru fremur fátalaðir um þessa
fyrstu ferð hans til »borgarinnar eilífu«.
Erans fór strax til grafar Péturs postula
og fann þar fjölda pílagríma. Þá var það
siður, að pílagrímar, sem komu að gröf-
inni, köstuðu peningum gegn um rimla-
glugga inn í kapellu, sem bygð var yfir
gröfina. Var það skoðað sem offur, og
voru að mestu aðeins smápeningar. Frans
stóð um stund og horfði á. Alt í einu
kastaði hann pyngju sinni troðfullri af
peningum inn um gluggann, svo gullið og
silfrið valt með miklum hávaða um kap-
ellugólfið. Allir horfðu undrandi á þessar
aðfarir.
En þetta var í síðasta skiftið sem
Frans féll fyrir freitsingunni að vilja
herast á. Á næsta augnabliki fór Frans
fi’á kapellunni og gaf einum betlaranum
sem þar stóð, merki um að fylgja sér.
Eftir örfáar mínútur stóð Frans aftur á
kirkjutröppunum, færður í garma betl-
arans. Nú var teningunum kastað, alls-
laus, í görmum rómverks betlara, stóð
hann nú öllum ókunnur fjarri heimili og
vinum. Það vildi hann reyna.
Það er ekki kunnugt hvað lengi Frans
dvaldi í Rómaborg að þessu sinni, en víst
er um það, að það var ekki lengi. Sögu-
sögnin hermir, að þegar hann hafi verið
búinn að umgangast betlarana um stund,
í sama gervi og þeir, notið gefins máltíð-
ar með þeim, og kynt sér á allan hátt
kjör þeirra, eins og hann væri einn af
þeim, hafi hann haft fataskifti aftur og
hcrfið heim til Assisi. Þessi stundar-
reynsla var honum nóg. Heima voru alls-
nægtir, en hann var búinn að reyna það
sem hann vildi, áhyggjuleysi fátæktar-
innar og nægjusemi, hina óeigingjörnu
gleði sem því er samfara, að eiga ekkert
annað en það, sem góðsamir menn gefa
hinum þurfandi og eiga hvergi höfði sínu
að að halla. Hann var orðinn sannfærður
á orðum ritningarinnar: »Sælir eru fá-
tækir« og »að auðveldara væri fyrir úlf-
alda að komast gegnum nálarauga, en rík-
an mann í himnaríkk. Hann þekti af
reynslunni áhyggjur auðsins.
Heima hjá sér var hann nú orðinn al-
ger einstæðingur. Þeir fáu vinir, sem áð-
ur höfðu haldið trygð við hann, sneru við
honum baki, eftir heimkomuna frá Róma-
borg. Eini maðurinn, sem Frans nú gat
gefið sig að og sem tók honum vel, var
biskupinn í Assisi. Og bráðlega fann
Frans verkefni, sem bætti honum missi
hinna fyrri vina. (Fi*h.).