Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Blaðsíða 30

22
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
S í m o n D a I.
Saga eftir Anthony Hope.
V. KAPITULI.
Mér er bammð að gíeyma.
Veðrið var hið fegursta og morgunloft-
ið frískt og hressandi, þegar við Darrell
skunduðum áleiðis þangað, er einvígið
skyldi fara fram. Darrell bar tvö sverð.
— Hann sagði mér að mr. Jermyn hefði
tekist á hendur að vera einvígisvottur
mótstöðumanns míns, og mér þótti vænt
um að heyra, að bardaginn ætti aðeins að
fara fram milli okkar Carfords lávarðar
og ekki milli einvígisvottanna líka, eins
og oft átti sér stað við slík tækifæri. —
Þegar við vorum komnir á hinn tiltekna
stað fyrir utan borgina, voru engir aðrir
komnir, en við þurftum ekki lengi að
bíða, áður en þrír burðarstólar sáust
koma, út úr einum þeirra steig Carford
lávarður, mr. Jermyn úr öðrum, en í
þeim þriðja var sáralæknir, sem þeir
höfðu fengið til að koma með sér. Burð-
armennirnir gengu nú lítið eitt afsíðis og
biðu, og undirbúningur einvígisins hófst.
Við flýttum okkur að öllu eins og við
máttum mest — sérstaklega virtist mér
Darrell vera um það hugað, að alt tæki
sem fyrst af, kvað hann ekki örvænt um,
að einhver orðrómur hefði getað borist út
um hvað til stæði, og vildi hann losna við
alla áhorfendur.
Þrátt fyrir, að eg vil rita þetta hlut-
di-ægnislaust og með engu móti halla á
þá, sem eg hefi minsta ástæðu til að elska,
verð eg þó að skýra frá því, að Carford
lávarður virtist bera ákaflega heift til
mín. — Eg aftur á móti var honum nú
ekkert reiður; eg þóttist nú hafa sannan-
ir fyrir því, að fyrir það fyrsta hefði
hann móðgað mig alveg óviljandi, hann
hafði naumast getað haft neina hugmynd
um, hver eg var, og að öðru leyti var
hægt að skýra lítilsvirðingu þá og ókurt-
eisi, sem mér fanst hann hafa sýnt mér
í orðum og viðmóti, á þann veg, að slíkur
maður, sem hann, þyrfti ekki að taka svo
mikið tillit til mín, óþektur, ungur og
með öllu óreyndur eins og eg var. Mér
fanst að æra mín neyða mig til að berj-
ast við hann, en eg hafði enga ástæðu til
að hata hann, og eg skal fúslega viður-
kenna það, að einlægasta ósk mín var, að
við báðir slippum svo lítið meiddir, sem
einvígislögin frekast leyfðu. En það var
auðséð, að hann var í alt öðrum ham.
Hann var mér reiður og ætlaði að hefna
sín. Útlitið var því eklci sérlega gott fyr-
ir mig.
Gamall undirforingi úr liði Cromwells
sáluga hafði kent mér undirstöðuatriðin í
skilmingum, þegar eg dvaldi í Norwich;
eg stóð því lávarðinum langt að baki í
þessari íþrótt og eg get aðeins þakkað
hamingju minni og ákafa hans fyrir, að
ekki fór ver fyrir mér en raun varð á.
Hann sótti hart að mér þegar frá byrjun
og eg hafði nóg að gera með að verjast,.
mér tókst það líka nokkurnveginn um
stund, og eg heyrði mr. Jermyn segja:
»Hann stendur sig svei mér furðanlega!«
— Lávarðurinn fór nú að leita fleiri
bragða og gerði hann snarpa atlögu. Eg
fann snögglega til sársauka í vinstra
handlegg rétt uppi við axlarliðinn og
skyrtuei*min mín varð rauð á augabragði.
Einvígisvottarnir hlupu þá á milli okkar
og Darrell gi’eip utan um mig. — »Mér
þykir vænt um, að það endaði ekki ver«,
hvíslaði eg að honum og brosti. En í sama