Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Blaðsíða 31

SÍMON DAL
23
bili sortnaði mér fyrir augum, og mér
fanst jörðin hringsnúast undir fótunum
á mér. Eg misti meðvitundina í nokkrar
mínútur og raknaði ekki við aftur fyr en
læknirinn hafði búið um sárið og var að
binda handlegginn í fatla, sem hann bjó
til úr silkiræmu. Hinir þrír stóðu lítið
eitt álengdar.
Eg komst nú á fætur, en skalf á bein-
nnum og var hvítari en fínasta línlak
móður minnar í andliti. En eg brosti og
var vel ánægður með úrslitin: Eg hafði
bjargað ærunni og fengið »skírn«, sém
mér var nauðsynleg til þess að geta verið
í félagsskap með herramönnum. Mr. Jer-
myn virtist vera á sömu skoðun, því nú
Jcom hann til mín og bað læknirinn um
leyfi til að taka mig með sér til morgun-
verðar. Læknirinn leyfði það, en varaði
mig samt við að neyta of kröftugrar fæðu
eða að drekka áfenga drykki. Við lögðum
•svo af stað og mér til mikillar undrunar
sá eg, að mótstöðumaður minn, sem verið
hafði, hélt hóp með okkur eins og ekkei’t
hefði í skorist. Við snæddum í gestgjafa-
húsi nokkru og mr. Jermyn, sem var lítill
maður og fremur ósjálegur, sagði okkur
margar sögur um sína fyrri frægð, sem
hann hafði unnið sér í einvígum og ásta-
málum. —
Carford virtist alveg vera búinn að
ídeyma öllum ágreiningi. Hann keptist
blátt áfram við að auðsýna mér hina mest
framúrskarandi kurteisi, og mér var með
öllu óskiljanlegt, hvernig staðið gæti á
þessari breytingu, sem orðin var á mann-
inum, þar til að það kom upp, að Darrell
hafði skýrt honum frá ásetningi mínum
-að afsala mér stöðu þeirri, er konungur-
inn hafði skipað mig í. Lét hann það ó-
spart í Ijósi við mig, að sér findist slík
fyrirætlun lýsa svo flekklausum heiðri,
sem hugsast gæti, og hann bað mig leyfis
fil að senda sinn eiginn sáralæknir til
mín daglega, þangað til sár mitt væri
gróið. — Þessi vinsemd hans og ekki síð-
ur hinna, sem með voru, gerði það að
verkum að eg smám saman komst í jafn-
vægi aftur, eftir hina leiðinlegu uppgötv-
un mína kveldinu áður; og þegar við að
lokinni máltíð kvöddumst, var eg kominn
í svo gott skap, að mér fanst næstum því,
að eg gæti tekið lífinu aftur eins og ekk-
ert hefði komið fyrir. — Samt vildu nú
forlögin ekki láta þess verða langt að
bíða, að við Carford í annað sinn stæðum
augliti til auglitis sem óvinir og ættumst
við vopnaviðskifti, þó á öðrum vígvelli
væri.
Darell ráðlagði mér að fara heim á
gistihús mitt aftur og bíða til næsta dags
með að ganga á konungs fund, þar sem
ekki væri ólíklegt að eg mundi fá hitasótt
af sárinu. Eg fylgdi þessu ráði og hóf
göngu mína í hægðum mínum niður eftir
stræti því, er Drury Lane nefnist, og hélt
áleiðis til Covent Garden. Carford og
Jermyn fóru til þess að skemta sér við
hana-at, þar sem þeir einnig bjuggust
við að hitta konunginn sjálfan, og Darell
afsakaði sig með, að hann þyrfti að
mæta á skrifstofu Arlingtons ráðherra.
Eg var því einn míns liðs, og var ekkert
að hugsa um að flýta mér, því nóg var
fyrir mig að sjá og heyra. Því hvað eru
fjöll og dalir, fljót og fossar í augum
unglings, hjá allri þeirri margbreytni,
sem götulíf stórborgarinnar hefir að
bjóða? Mér datt í hug þá og oftlega síðan
— eða kannske datt mér ekkert slíkt í
hug einmitt þá stundina — ef til vili
snerust allar hugsanir mínar um þá, sem
eg mætti: að þessi maður hlyti að vera
ákaflega fínn og ríkur, og að stúlkan
þarna væri dásamlega falleg — eða hvort
eg sjálfur mundi nú ekki vekja meirí eft-
irtekt, sökum þess að eg gekk með hend-
ina í fatla, og að treyjan mín færi mér
víst alveg prýðilega. — En hverjar, sem
hugsanir mínar kunna að hafa verið, þá