Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Blaðsíða 32

24
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
drógst nú athygli mín bráðlega að mann-
söfnuði á götunni, rétt fyrir utan glugga
veitingahúss eins, er nefndist »Kokkur
og steik«. Hér var samankomið um fimm-
tíu eða sextíu manns, bæði konur og karl-
ar; sumt af þessu fólki var vel klætt,
annað var auðsjáanlega verkafólk, burð-
armenn og blómsölumeyjar. í miðjum
hópnum stóð maður, sem virtist vera að
halda einhverskonar ræðu eða prédikun
með mikilli ákefð og hávaða. Eg varð
forvitinn eftir, hvað hér væri á seyði, og
tróð mér áfram, en forvitni mín breytt-
ist í ánægju, þegar eg þekti, að prédik-
arinn var enginn annar en vinur minn
frá kveldinu áður, Phineas Tate. Það leit
út fyrir að hann héldi orð og væri þegar
byrjaður á verki sínu, svo að ekki væri
hægt að kenna honum um, þótt Lundúna-
borg stöðugt héldi áfram að þrjóskast við
að iðrast synda sinna. Hann lét ádeilu
sína ganga jafnt yfir háa sem lága og
sparaði engan, og hann var engan veginn
smeykur við að nefna nöfn vissra manna
alveg fullum stöfum. — Ef konungshirð-
in væri spilt, sagði hann, hvað mætti þá
segja um götuna, þar sem hann væri
staddur? Ef lafði Castlemaine væri það,
sem hann með berum orðum sagði, að hún
væri, hvað mætti þá ekki segja um konur
þær, er nú stæðu í kringum hann? Þær
seldu sig auðvitað lægra verði en þær
fínu, en var það nokkur dygð? Nei, þær
væru ekki vitund betri en Eleanor Gwyn
sjálf, ef þær aðeins þyrðu. Hann hrópaði
hið síðasta nafn með alveg sérstakri á-
herzlu og viðbjóði, eins og lengra yrði
ekki jafnað. Eg tók heldur að ókyrrast,
er eg heyrði nafn hennar nefnt á þennan
hátt. Og þó undarlegt væri, virtist það
sama eiga sér stað með alla, sem í kring-
um mig voru. Hingað til hafði fólkið
hlustað á með mjög góðlátlegri þolin-
mæði, menn höfðu brosað hverjir til ann-
ara, hlegið hátt, þegar hann benti á ná-
grannann, og ypt öxlum, þegar hann.
sneri hirtingarræðu sinni beinlínis gegn
þeim sjálfum. — Lundúna-fólk er góðlynt,
fólk og tekur því venjulega með mestu
þolinmæði, þótt því sé úthúðað. En nafn-
ið, Eleanor Gwyn, fékk áheyrendurna
auðsjáanlega til að skifta um skap. Vin-
ur minn, Phineas, veitti því undireins
eftirtekt, að ræða hans hafði haft áhrif,
en hann misskildi orsökina, ákefð hans
óx um allan helming og hann helti nú út
úr sér langri runu af ókvæðisorðum yfir
vesalings Nelly. Eg fór nú að troðast;
gegnum mannhringinn Jí þeirri von, að
mér mundi takast að þagga niður í hon-
um. En á undan mér varð stórvaxinn,
svarthærður burðarmaður, rauður og ó-
hreinn í andliti. Hann olnbogaði sér rösk-
lega gegnum þvöguna, þar til hann stóð'
augliti til auglitis við Phineas, þá leit
hann hörkulega framan í hann, skók höf-
uðið og öskraði: »Heyrðu meistari, þú
mátt segja hvað sem þú vilt um lafði
Castlemaine og alla hina, en þú skalt
halda kjafti um Nelly!« Þessari ræðu var
svarað með lófaklappi og samþyktaróp-
um af þeim, er stóðu í kring. Fólkið í
smágötunum þekti Nelly. Þar var kon-
ungsríki hennar.
»Láttu Nelly vera í friði, meistari, ef
þú vilt firrast beinbrot«, hélt burðarmað-
urinn áfram. — En Phineas var engin
gunga, og orð hins og hótanir æstu að-
eins ofstækisbálið í honum. ■— Eg hafðí
farið af stað með þeim ásetningi að reyna
að loka á honum munninum. En nú leit
helzt út fyrir að eg yrði að troða mér á-
fram, til þess að reyna að bjarga lífi
hans. Burðarmaðurinn mundi eiga hægt
með að brjóta í honum hvert bein, og eg
vildi gera það sem í mínu valdi stóð til
þess að karlaulanum yrði ekki misþyrmt.
Eg tróð mér því áfram og kom rétt nógu
snemma til að grípa í handlegg burðar-
mannsins áður en sleggjuhnefi hans félli