Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Blaðsíða 33

SÍMON DAL
25
á höfuð trúboðans, seni svar við nýjum
straum af formælingum, sem hann var
að ausa úr sér. Burðarmaðurinn sneri sér
að mér og æpti uppvægur: »Ei’t þú einn
af vinum hans?« »Nei, nei«, hrópaði eg,
»en þú verður að gæta að, hvað þú gerir,
maður, þú gætir gert út af við hannk
»Hann ætti þá að gæta betur að, hvað
hann segir«, svaraði karl — »gera út af
við hann! það væri þá ekki nema mátu-
legt!« Satt að segja leit þetta hálf í-
skyggilega út. Allir, sem viðstaddir voru,
héldu auðsjáanlega með burðarmannin-
um. Stúlka, sem stóð við hliðina á mér,
minti mig á, hversu lítils eg mátti mín í
raun og veru. Hún klappaði á handlegg
minn, þann er særður var, og sagði: »Þig
langar þó líklega ekki til að fara að berj -
ast aftur!« — »Hann er geggjaður!«
hrópaði eg til burðarmannsins. »Gerðu
það fyrir mig, láttu hann vera. — Hver
skeytir um það, sem brjálaður maður er
að rugla?«
En vinur minn, Phineas, brást fremur
illa við þessari liðveizlu: »Er eg brjálað-
ur?« æpti hann og barði hnefanum á
Biblíuna, sem hann hélt á. — »Þú færð
líklega að vita hvor okkar er vitlausari,
þegar þú liggur beljandi í glóðum helvítis
og við hlið þína liggur hún. .« og hann
byrjaði aftur að ausa úr sér yfir veslings
Nelly. Stóri burðarmaðurinn vildi nú
ekki heyra meira. Hann ýtti vingjarnlega
við mér með handarbakinu, svo eg féll
mjúklega að svellandi brjóstum ungrar
blómsölumeyjar, sem hló dátt og vafði
i'auðum, sterklegum örmum utan um
mig, svo eg gat ekki hreyft mig. Á meðan
greip burðarmaðurinn í hnakkadrembið á
Bhineas, hóf hann á loft og hristi hann
eins og þegar hundur skekur rottu. Það
er ekki gott að vita hvort Phineas hefði
sloppið lifandi úr greipum hans, ef gluggi
® veitingahúsinu hefði ekki í sama bili
verið opnaður — og út um hann hljómaði
raust, sem sendi titring gegnum allar
taugar mínar.
»Góðir hálsar!« sagði raustin, »hvaða
bannsett ræðuhöld og ólæti eru þetta, það
er alveg ómögulegt fyrir veslings synd-
uga manneskju að fá að sofa fyrir ykk-
ur. Eg ætla að biðja ykkur að fara til
vinnu ykkar, eða, ef þið hafið ekkert að
gera, væri ykkur nær að fara og fá ykk-
ur í staupinu — hérna eru skildingar!« og
heil skúr af smápeningum kom fljúgandi
út yfir höfuðin á okkur. — Fólkið flýtti
sér sti’ax að tína þá upp og stúlkan, sem
hélt mér, slepti tökunum til þess að fá
sinn hlut líka. Burðarmaðurinn stóð
hreyfingarlaus með Phineas, sem hékk i
greipum hans eins og hann væri að gefa
upp öndina, og — eg leit upp í gluggann.
Eg leit upp og sá hana. Brún-gullna
hárið var slegið niður yfir axlirnar, hún
var að nudda stírurnar úr augunum og
hvítur náttkjóll, sem ekki var altof vel
hneptur upp í hálsinn, sýndi, að hún
hefði ekki verið farin að klæða sig. —
Sannarlega — hún var skínandi fögur
nú, er hún laut út, hló lágt og skygði fyr-
ir sólina með hendinni. Svo lyfti hún vísi-
fingrinum og kallaði til trúboðans í háðs-
legum ávítunarróm: »Þér ættuð að
skammast yðar, sir, að tala svona um um-
komulausan stúlkuaumingja, sem vinnur
sér brauð á heiðarlegan hátt, gefur fá-
tækum, og er auk þess mótmælendatrú-
ar!« Þá sneri hún sér að burðarmannin-
um og mælti: »Sleptu honum nú, áður en
þú kreistir úr honum líftóruna!« »Þú
heyrðir hvað hann var að segja um þig?«
möglaði hann. »0, eg heyri það sem hver
og einn segir um mig«, svaraði hún kæru-
leysislega. — »Láttu hann fara!« Burð-
armaðurinn lét þá Phineas lausan, en
gerði það auðsjáanlega nauðugur. Hún
kastaði mynt niður til hans og hann tók
hana upp og um leið blótaði hann trúboð-
4