Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Blaðsíða 34

26
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
aimm í viðvörunarskyni. Nú fyrst varð
henni litið á mig, sem stöðugt hafði horft
á haiia. Bros hennar varð bjartara, hún
klappaði saman höndunum: »Þetta er
hamingjumorgun! Sé eg rétt? Er þetta
ekki Símon — Símon minn, minn litli Sí-
mon úi' sveitinni? Viljið þér ekki koma
upp til mín, Símon? Nei, afsakið, eg skal
koma niður til yðar í dagstofuna — fljótt
— eg skal undireins vera þar!«
Sýnin hvarf, en augu mín störðu á
giuggann, þar sem eg hafði séð hana.
Phineas vakti mig úr leiðslunni. »Hvaða
kvenmaður var þetta?« spurði hann
byrstur. »Hver — hver? Jú, það var mis-
tress Gw\ n jálf'« stam? eg. »Hún
sjálf — konan sjálf?« spurði hann á-
fjáður. Svo rétti hann úr sér, tók af sér
hattinn og mælti hátíðlega: »Lof og þökk
sé Guði, því skeð getur, að það sé hans
vilji, að þessum brandi verði bjargað úr
eldinum!« — og áður en eg gat nokkuð
aðhafst til að aftra honum, þaut hann
þvert yfir götuna og inn í húsið. Eg flýtti
mér inn á eftir honum. — Það var með
talsvert blönduðum tilfinningum að eg sté
yfir þröskuldinn. Kveldinu áður hafði eg
sagt við sjálfan mig, að eg aldrei mundi
geta séð hana framar eða mælt orð við
hana. En nú — naumast hafði eg litið
andlit hennar augum, áður en eg flýtti
mér að ná fundi hennar! Samt sem áður
reyndi eg að telja sjálfum mér trú um,
að vel gæti farið svo, að Phineas Tate
kæmi svo fram gagnvart henni, að nær-
vera mín af þeirri ástæðu væri nauðsyn-
leg.
Þegar eg kom inn í dagstofuna, stóð
Phineas þar við borðið og blaðaði ákaf-
lega í Biblíunni, eins og hann væri að
leita að einhverri vel við eigandi ritning-
argrein, sem honum hefði dottið í hug.
Eg gekk fram hjá honum og staðnæmd-
ist við gluggann. Þannig biðum við henn-
ar, báðir með eftirvæntingu, en hvor á
sinn hátt.
Rétt á eftir kom hún. Hún stakk höfð-
inu inn úr gættinni og brosti, án þess á
henni sæist nokkur vottur feimni eða eft-
irvæntingar, alveg eins og þetta, að við
mættumst þarna og á þennan hátt, væri
það eðlilegasta og sjálfsagðasta, sem
hugsast gæti. En svo kom hún auga á
Phineas Tate, og þá mælti hún ergilega:
»En eg ætlaði að tala einslega við Símon
vin minn«. Phineas var skjótur til svars:
»Tala einslega við hann, já, ekki spyr eg
nú að — en hvenær kemur sá tími, að þú
viljir tala einslega við Guð?« »Æ«, sagði
hún um leið og hún settist við borðið,
»hafið þér ennþá meira að segja? Eg hélt
aö þér hefðuð verið búnar að ljúka yður
af hérna úti.... Eg er auðvitað fjarska
slæm — eigum við ekki að láta þar við
sitja?«
Hann kom alveg fram að borðinu og
stóð þar andspænis henni, rétti út hend-
ina í áttina til hennar, þar sem hún sat
með hönd undir kinn og horfði á hann
eins og henni væri hálft um hálft skemt,
en væri þó hálfpartinn ergileg.
»Þú, sem lifir opinberlega í synd«, hóf
hann máls. En áður en hann gat sagt
meira, var eg við hliðina á honum. »Hald-
ið yður saman!« mælti eg — »hvað hafið
þér með það að gera?« »0, lofið þér hon-
um að tala, Símon«, sagði hún. — Og
hann talaði og sagði yfirdrepslaust allan
— nei, eg vona miklu meira en allan —
sannleikann. Hún hlustaði á í þögri og
þolinmæði, þó sá eg hana stundum
hrökkva lítið eitt við, eins og eitthvað
hefði stungið hana. Þegar hann hafði lát-
ið dæluna ganga nokkra stund, féll hann
á kné og baðst fyrir af miklum hita. Hún
sat altaf grafkyr og eg stóð við hlið hans
og vissi varla, hvað eg átti af mér að
gera. Loksins endaði hann bænagerð sína,
stóð á fætur og horfði alvarlega á hana.