Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Síða 35

SÍMON DAL
27
Hún mætti augnatilliti hans með g’óð-
látlegum, næstum því vingjarnlegum
svip. Hann rétti aftur út höndina í áttina
til hennar og mælti: »Barn, getur þú
«kki skilið? Nei, hjarta þitt er forhert, en
eg bið Krist, Drottinn vorn, að opna augu
þín og mýkja hjarta þitt, svo að sál þinni
megi auðnast að verða frelsuð!« Nelly
horfði á neglur sínar með einkennilegri
nákvæmni og sagði: »Eg veit satt að
segja ekki, hvort eg syndga svo miklu
nreira en margir aðrir. — Þér ættuð að
taka yður fyrir að prédika yfir hirð-
inni«. Við þessi orð var eins og hann yrði
gripinn af einhverskonar æði. »Hirðinni
skal verða boðað orðið!« æpti hann — »og
það af raust, sem sterkari er en mín. Bik-
arinn er fullur — mælir synda þeirra
fullur svo út úr flóii'. Allir, sem lifa,
nrunu fá að sjá!« »Já, það er ekki ólík-
legt«, svaraði Nelly, eins og til að segja
eitthvað. En svo brá fyrir kátínuglampa
í augunum: »En hvernig haldið þér að
fari nú fyrir honum Símoni, sem stendur
hérna?« spurði hún. Hann hrökk saman
og sneri sér að mér. Hann hafði auðsjá-
anlega gleymt, að eg var viðstaddur.
»Þessi ungi maður?« mælti hann og
horfði beint framan í mig — »hann hefir
serlegt andlit; ef hann velur vini sína vel,
þá mun honum og farnast vel«. »Eg er á
nreðal vina hans«, sagði Nelly. »Hvað þig
áhrærir, kona, þá bið eg Guð um að hann
mýki hjarta þitt«, mælti Phineas. »Sumir
halda nú fram, að það sé altof mjúkt«,
svaraði Nelly. »Þú skalt fá að sjá mig
aftur«, mælti hann og gekk til dyranna,
ori áður en hann færi út sneri hann sér
við og virti mig enn einu sinni mjög
vandlega fyrir sér. Að því búnu fór hann
át og lét okkur tvö ein eftir.
Nelly andvarpaði eins og létt væri af
henni fargi. Hún teygði upp handleggina
og lét þá falla niður á borðið; svo stökk
hún á fætur, hljóp til mín og greip báðar
hendur mínar. »Símon!« hrópaði hún —
»líður ekki öllum vel í Hachtstead?« »Eg
losaði hendur mínar, gekk eitt skref aft-
ur á bak og mælti hátíðlega: »Ungfrú,
þetta er ekki Hachtstead — og mér sýn-
ist þér ekki vera sú sama stúlka, sem eg
þekti í Hachtstead«. »Nei, hvað segið þér
— ekki sú sama? En mér sýnist þér vera
mjög líkur vissum manni, sem eg þekti
þar -— og þekti vel!« svaraði hún. — »En
eruð þér líka kominn til þess að predika
yfir mér?«
»Eg þakka yður fyrir að þér munduð
eftir mér,« sagði eg með kaldri kurteisi
— »og sérílagi fyrir þá vinsemd, að þér
hafið beitt áhrifum yðar í mína þágu.
Eg met það mikils við yður, þrátt fyrir,
að eg get ekki tekið á móti því.« »Þér
getið ekki tekið á móti því? Hvað — þér
ætlið að neita að taka við liðsforingja-
stöðunni?« hrópaði hún. »Eg hefi hugsað
mér það,« svaraði eg og hneigði mig
djúpt. Andlit hennar var eins og á barni.
sem verður fyrir vonbrigðum. »Og þér
hafið hendina í fatla — eruð þér særður?
Hafið þér lent í deilum nú þegar?« »Nú
þegar!« Eg hneigði mig aftur. »Hvers
vegna — og við hvern?« »Við Carford
lávarð. Eg vil ekki vera að þreyta yður
með að skýfa frá ástæðunni,« svaraði eg.
»En mig langar til að heyra hana!« »Nú
það var út af því að lávarðurinn sagði, að
mistress Gwyn hefði útvegað mér stöð-
una«, mælti eg. »En það var líka satt!«
»Auðvitað, en eg barðist samt við hann«.
»Hvers vegna — þegar það var satt?«
Eg svaraði ekki, og hún settist upp á
borðið og leit á mig með augnaráði, sem
lýsti bæði undrun og þjáningu. »Eg hélt,
að þetta mundi gleðja yður svo, Símon«,
sagði hún auðmjúk. »Eg hefi aldrei verið
svo stoltur, sem eg var þegar eg fékk
bréfið — og eg held aldrei svo hamingju-
samur, nema — nema þegar eg gekk með
4*