Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Page 37
SÍMON DAL
29
hét Jónas Wall. Að þessu loknu bjóst eg
til að ganga til Whitehall, eins og kon-
ungsbréfið bauð mér.
Eg hitti Darrell ekki, en Robert, þjónn
hans, kom með þau skilaboð frá honum,
að hann hefði svo mikið annríki hjá ráð-
herranum, að eg yrði að afsaka, þó hann
gæti ekki fylgt mér á konungs fund. Það
leit því helzt út fyrir, að eg yrði að fara
fylgdarlaust, en í sömu andránni bar
Quinton lávarð að.
öll mín uppvaxtarár hafði eg vanist á
að líta upp til Quintons lávarðar með al-
veg sérstakri virðingu, og það er mjög
erfitt að vinna bug á slíkum tilfinning-
um. Ákafinn, sem lýsti sér í rödd hans,
þegar hann spurði mig, hvað eg ætlaðist
fyrir, kom mér því í standandi vandræði.
Þó áræddi eg að segja honum, að eg væri
ákveðinn í að afsala mér stöðunni. Virt-
ist sú fregn hafa mjög góð áhrif á hann,
■alt viðmót hans breyttist. Hann hafði lit-
ið á mig með kuldalegum svip og rann-
sóknaraugum, en nú varð hann mjög vin-
gjarnlegur. Hann hrósaði mér mikið, og
sagði, að nú á dögum væri það harla
sjaldgæft, að menn skeyttu um heiður
sinn, þegar einhver metorð væri að vinna.
Svo hló hann og bætti við, að reiði síu
-gagnvart mér hefði farið sívaxandi við
hverja nýja fregn, sem sér hefði borist
af mér.
Er hann heyrði, að eg ætlaði að fara á
fund konungs, bauðst hann þegar til að
fyigja mér, og sagði að við gætum ekið
saman í vagni hans að hliðum hallar-
garðsins, þaðan gætum við svo gengið,
Eg tók þessu boði allshugar feginn, því
að eg fann, að það mundi gefa mér hug-
rekki til að framkvæma ásetning minn. —
A leiðinni greip lávarðurinn tækifærið til
•uð minnast á kunningsskap minn við
Nelly, og lét mig fyllilega á sér skilja, að
það skynsamlegasta fyrir mig væri að
láta honum vera lokið um leið og eg af-
salaði mér metorðum þeim, er hún hafði
útvegað mér. Auðvitað efaðist eg ekkert
um, að hann manna bezt vissi hvað væri
mér fyrir beztu. En samt sem áður var-
aðist eg að lofa nokkru um að hlíta ráði
hans í þessu efni. — Hann hefir sjálfsagt
fundið, að mér var ekkert um það gefið
að ræða þetta frekara, því hann andvai-p-
aði og fór að tala um ástand ríkisins og
konungsvaldsins. Ef eg hefði hlustað dá-
lítið betur eftir ýmsu, sem hann sagði
mér þá, hefði það að líkindum getað los-
að mig við ýms óþægindi, sem eg átti eft-
ir að rata í. En eg hlustaði á orð hans af
eintómri kurteisi og ekki nógu vel til þess
að eg skildi, hvernig í því lá, að lávarð-
inum sagði svo mjög þungt hugur um
vináttu konungs vors við Frakka-konung
og um heimsókn hertogaynjunnar af Or-
léans, sem í vændum var, og öll borgin
talaði um. Quinton lávarður var að vísu
drottinhollur maður, en hann hataði
Frakka og Pápista og harmaði því mjög,
að hugur konungs virtist hneigjast að
báðum. Alla leiðina hélt lávarðurinn á-
fram að ræða um þessar áhyggjur sínar,
og eg laut höfði við og við til samþykkis
— en satt að segja var eg nú að hugsa
um, hvenær hann mundi bjóða mér heim,
til þess að heilsa húsfreyju sinni, og enn-
fremur hvoi*t Barbara dóttir hans mundi
fagna því, að sverð Carfords aðeins hafði
gengið í gegnum handlegg minn, án þess
að gera mér frekari skaða.
Að lokum komum við að hallargarðin-
um, þar skildum við vagninn eftir og fór-
um inn um hliðið. Við gengum í hægðum
okkar og leiddumst. Eg var ekkert lítið
upp með mér af að láta sjá mig þannig
með lávarði mínum, því enda þótt hann
að líkindum teldist ekki annað eins stór-
menni hér og heima í Hachtstead, þá var
hann samt mikils metinn og öll fram-
koma hans var hin göfugmannlegasta.
Eftir að við höfðum gengið litla stund.